Een Australische predikant neemt deel aan een hongerstaking om de gijzelaars van Kamp Ashraf te bevrijden.

17 November 2013 – De nationale voorzitter van het verbond van het Kruis een vereniging van kerken in heel Australie dominee Brian Medway ,heeft zich samen met zijn dochter aangesloten bij de hongerstakers in Melbourne in hun oproep om de zeven gijzelaars van kamp Ashraf te bevrijden uit de greep van het leger en de politie van Irak.
Na te zijn betrokken bij het Iraanse verzet in Australie in 1992 tijdens een protestbijeenkomst, werd de kerk van dominee Medway betrokken bij  het verschaffen van onderdak aan enige Iraanse tegenstanders van het bewind in Iran.
Onmiddellijk voelde de dominee zich sterk verbonden met het volk van Iran en betrokken bij hun zaak en streven. In de afgelopen vier jaren heeft  de dominee zich met de zaak bezig gehouden en is, waar mogelijk ondersteund , al meer dan 25 dagen bezig met een hongerstaking om zijn steun te betuigen en de bewoners van het kamp de Vrijheid en de gijzelaars aan te moedigen.

Hier volgt een vraaggesprek van Iran News Update met dominee Medway over zijn daden en bezieling om een demokratie te helpen vestigen in Iran en de hongerstaking in Melbourne.
INU :Wat vraagt u van de kerken en vergaderingen in Melbourne en Australie  om in deze toestand hulp te bieden?
Dominee Medway:Ïk ben de landelijke voorzitter van een keten van kerken met de naam Het verbond van het Kruis” en jaren lang ben ik betrokken  geweest  bij bestuurlijke groepen in heel Australie samen met leiders van andere geloofsovertuigingen. Dus heb ik werkelijk de gelegenheid gehad om in aanraking te komen met de denkbeelden van andere geloofsovertuigingen. Wanneer ik ze vertel over mijn ervaringen met NCRI en mevrouw Rajavi en over de mensen en hun omstandigheden in wat vroeger was kamp Ashraf en nu in kamp Liberty, moedig ik ze altijd aan om te begrijpen wat er aam de hand is om zelf te zien wat de feiten zijn .
Waar het om gaat bij deze gewetenszaak is dat die zich zelf verkoopt.Als u de feiten kent ,als u weet wat er gebeurt, als u de eerlijkheid en overtuiging ziet van de mensen die snakken naar verandering in Iran, dan worden de mensen overtuigd. Ik spreek hier altijd over en soms zijn zij een beetje  nieuwsgierig  naar de vraag waarom ik zo betrokken ben bij deze zaak. Maar als zij het verhaal horen en er zelf over lezen krijgen zij het zelfde gevoel als ik.”
INU: Steunen andere leden van de protestante kerken deze zaak of zijn zij er opeen andere wijze bij betrokken?
Dominee Medway:”helaas zijn de meeste mensen die bij deze zaak betrokken zijn uitgeweken Iraniers. Maar de mensen in onze kerk ,de hele kerk hier in Canberra ,zij houden allemaal van de Iraanse mensen. Wij zijn heel vaak samen geweest en hebben met elkaar gewerkt en zij begrijpen waar het om gaat. Zij zijn een ongelofelijk grote steun en zij zijn bij protestbijeenkomsten geweest en andere dingen  die wij hebben op touw gezet.
Ik ben altijd bedroefd want u moet begrijpen dat Australie  zeer zelfgenoegzaam is, welvarend en zelfvoldaan en te weinig Australiers bekommeren zich om het leed van andere mensen in de wereld. Mensen die dit verhaal begrijpen en er over nadenken zien in hoe belangrijk het is voor ons  om in het openbaar uiting te geven over wat gebeurt in de kampen Ashraf en Liberty en het bewind in Iran.”
INU Wat heeft u er toe gebracht om mee te doen met de hongerstaking en hoe lang heeft u gevast.
Dominee Medway:” Ik ging net een beetje later  meedoen met de hongerstaking dan de andere hongerstakers in Australie .Ik deed mee omdat het eerlijk waar is ,omdat ik werkelijk hoor bij deze mensen .Ik kan niet zeggen dat ik hoor bij de mensen in kamp Liberty ,zoals zij doen(de Iraniers in Australie)Toch voel ik mij zeer verbonden met hen.Ik heb duidelijk niet de beproevingen ondergaan waaronder zij hebben geleden .Ik heb geen verwanten verloren gedood door het Iraanse bewind zoals velen van hen hebben meegemaakt. Maar zelfs na dit alles ,heb ik het gevoel bij hen te horen. Zo zeer als ik bij allen hoor .De wens om mij met deze mensen, deze vrienden te vereenzelvigen en ze bij te staan-zij zijn als broers en zusters van ons-en zo aan hun kant te staan was een eenvoudige zaak. Ik verenigde mij met hen om zo veel mogelijk te zeggen wat zij zeiden, hoe zij het zeiden, en waar zij het zeiden .Dus deden wij niet alleen mee met de hongerstaking maar kwamen wij bij hen vele malen op bezoek in Melbourne. Vele dagen besteedden wij aan de bijeenkomsten met toespraken om ze te bemoedigen. Ik houd van de band die tussen ons bestaat. Dat niet alleen ,want toen ik brieven kreeg van sommige vrouwen in kamp Liberty met de mededeling dat zij hadden gezien dat wij meededen aan hun hongerstaking en hoe zij daardoor werden bemoedigd was dat voor mij en mijn dochter voldoende reden om door te gaan met de hongerstaking”.
INU Wat hoopt u en de andere hongerstakers te bereiken met de hongerstaking?
Dominee Medway: Äl onze inspanningen zullen gezamenlijk de aandacht richten op dit gruwelijke onrecht. Wij willen bereiken  dat de internationale gemeenschap druk uitoefent op de Verenigde Staten en de Verenigde Natie’s, zo dat de regering van Irak zal toegeven en de zeven gijzelaars zal  vrij laten en in veiligheid terug laten gaan naar hun landgenoten, zodat zij kunnen doorgaan met wat zij doen. Dus vragen wij dat de zeven gijzelaars worden vrij gelaten. Wij werken nu met onze eigen regering die zich tot nog toe overal aan heeft onttrokken-wij hopen dat de minister van buitenlandse zaken zal er kennen wat er aan de hand is en zich zal inspannen om dit onrecht ongedaan te maken
INU :”Hoe voelt u zich nu na 25 dagen vasten?”
Dominee Medway:”ik heb mij minder krachtig gevoeld als in andere dagen maar buiten dien heb ik geen schadelijke lichamelijke gevolgen ervaren  van de hongerstaking tot op heden .Ik voor mij denk dat,aamgezien vasten en bidden een onderdeel uitmaken van de Christelijke gebruiken, ik vele malen heb gevast. Ik denk dat afhankelijk van de vraag waarom ik vast, het vasten een middel is om verdriet en zorg uit te drukken. Dus als u zeer gegriefd en bezorgd bent of pijn voelt over iets heeft dat evenzeer gevolgen voor uw lichaam als waar dan ook. Vasten is alleen maar een middel om dit te erkennen.
Wat mij betreft: het verscherpt mijn aandacht  ,ik heb in deze tijd vaak nagedacht over andere zaken, maar nooit zo vaak als over de gijzelaars en de mensen die hen steunen. Juist door de sterke vereenzelviging met hen, en dat maakt mij dankbaar dat ik werkelijk uiting kan geven aan mijn verbondenheid met hen”.
INU Hoe lang blijven u en de andere hongerstakers door gaan met vasten?
Dominee Medway:”Wij denken van dag tot dag hoe we hier over  zullen besluiten. We pogen om zo doeltreffend mogelijk een beslissing te nemen. aan de ene kant willen wij ons zo sterk mogelijk verbonden voelen met de mensen in Liberty en andere mensen in de wereld die bezig zijn met hongerstakingen .Maar er is een andere kant aan de zaak in Australie zoals ook in andere landen, waar wij over deze zaak aan het onderhandelen zijn met de regering. Ik ben enige keren aanwezig geweest in het ministerie van buitenlandse zaken om te overleggen over deze zaak en het kan zijn dat we hier in Australie stoppen met de hongerstaking, niet omdat we ons niet meer verbonden voelen met de anderen in de wereld, maar omdat we, als we willen winnen wat we moeten krijgen in  Australie ,we moeten kunnen stoppen met de hongerstaking en besprekingen kunnen voeren met onze volksvertegenwoordigers. Zo kunnen we van dag tot dag besluiten nemen over de voordelen op lange duur van de hongerstaking in verhouding tot de gevoelsmatige kosten daarvan. Anderen in Australie hebben  een langere tijd gestaakt dan ik ,zodat zij op de zelfde wijze zullen besluiten en om de zelfde redenen”