Dit gedicht is de vertaling van het loflied van G.A. Bontempelli en het belangrijkste thema van “Concierto de Aranjuez”, in 1939 in Parijs gecomponeerd door de beroemde Spaanse componist Joaquin Rodrigo.

Het gaat over de schoonheid van Aranjuez, de geboorteplaats van deze blinde componist. Het omschrijft zijn gevoelens bij het begin van de Spaanse burgeroorlog. Later, in 1967, werd op basis van dit gedicht het lied “Aranjuez Mon Amour” gemaakt. We dragen dit lied op aan ons geketende en geliefde land, Iran.

Dit gedicht werd uit het Frans in het Nederlands vertaald door onze dierbare vriendin Corinne.

 

 

Mijn geliefde, op het water van de bronnen, mijn geliefde
Waar de wind ze toe blaast, mijn geliefde
Als de avond valt, drijven er rozenbladeren
Mijn geliefde en muren barsten, mijn geliefde
Door de zon, de wind, de regen en de voorbijgaande jaren
Sinds ze kwamen op deze mei-ochtend
En toen zingend opeens met de punt van hun geweren
Zeldzame woorden op de muren schreven
Mijn geliefde, de klimroos volgt de sporen, mijn geliefde
Op de muur en omarmt, mijn geliefde
Hun gebeitelde namen en elke zomer weer
Mooi donkerrood bloeien de rozen
Mijn geliefde, maak de bronnen droog, mijn geliefde
Door de zon, de wind van het vlakke land
Door de voorbijgaande jaren
Sinds ze kwamen op deze mei-ochtend
Aan het hart een bloem, op blote voeten,
Langzaam lopend en in hun ogen het licht van een zeldzame lach
En als de avond schemert schijnt deze muur door bloed bevlekt
Hoewel het alleen rozen zijn
Iran, mijn geliefde