1 mei 2016 – Iran is wereldwijd een van de vijf landen met de meeste gedetineerde mediaprofessionals. In de Press Freedom Index staat het land van de 180 landen op de 169ste plaats. In Iran houden negen instellingen zich bezig met de censuur van publicaties in de media. Sinds de verkiezing van Hassan Rohani als president in 2013 werden er minstens elf kranten gesloten.

De organisatie Reporters Without Borders (RSF), die wereldwijd campagne voert voor de vrijheid van informatie, heeft de Duitse minister Sigmar Gabriel op 29 april gevraagd het onverminderd vervolgen van kritische journalisten en bloggers onomwonden te veroordelen tijdens zijn reis naar Iran de komende week. ROG: “Deze week veroordeelde de Iraanse rechterlijke macht opnieuw drie journalisten tot lange gevangenisstraffen. Vorige week begon het proces tegen de prominente, ernstig zieke journaliste en mensenrechtenactiviste Narges Mohammadi. Veel veroordeelde vertegenwoordigers van de media krijgen in hechtenis, ondanks ernstige ziekten, geen adequate medische zorg.”

Bij de gevangen Iraanse journalisten is ook de ernstig zieke mensenrechtenactiviste Narges Mohammadi (foto).

“Zolang in Iran rijen journalisten veroordeeld en onder mensonterende omstandigheden vastgehouden worden, kan er ook na het beëindigen van de nucleaire sancties geen business as usual gedaan worden met dit regime”, zei Reporters Without Borders CEO Christian Mihr. “Als Iran een normale handelspartner wil worden, moet het regime zich ook intern openstellen en de vele willekeurig gedetineerde journalisten vrijlaten.”

In het persbericht van Reporters Without Borders staat o.a.:

“Een rechtbank in Teheran veroordeelde afgelopen dinsdag Afarine Chitsas van de krant Iran, Ehssan Masandarani van de krant Farhichteghan en Saman Safarsai van het maandblad Andischer Poya volgens hun advocaten tot gevangenisstraffen van tien, zeven en vijf jaar. De aanklachten tegen hen luiden onder meer propaganda tegen de Islamitische Republiek en samenzwering tegen de regering.”

De ernstig zieke blogger Hossein Ronaghi Maleki (op de foto met zijn moeder) krijgt in detentie geen adequate medische behandeling.

“Eveneens zorgwekkend is de situatie van de blogger Hossein Ronaghi Maleki, die een 17-jarige gevangenisstraf uitzit. Justitie beschuldigt hem van het ontwikkelen van software om de internetcensuur te omzeilen en het ondersteunen mensenrechtenwebsites en -blogs. Hoewel Malekis gezondheid na meerdere nieroperaties al jaren levensbedreigend is, moet hij van de Iraanse rechterlijke macht in de gevangenis blijven, waar hem adequate medische zorg wordt geweigerd. Uit protest is de blogger op 26 maart een hongerstaking begonnen.”

“In totaal zitten er in Iran minstens 38 journalisten en bloggers wegens hun activiteiten in de gevangenis; daardoor hoort de Islamitische Republiek wereldwijd tot de vijf landen met de meeste gedetineerde mediaprofessionals. In de Press Freedom Index staat het land van de 180 landen op de 169ste plaats. In Iran houden niet minder dan negen instellingen zich bezig met de censuur van mediapublicaties die in strijd zijn met artikel 24 van de Iraanse grondwet. Sinds de verkiezing van Hassan Rohani als president in 2013 werden er minstens elf kranten gesloten.

Rechtszaken tegen mediaprofessionals worden als regel politiek beïnvloed. Kritische journalisten worden systematisch aan de kaak gesteld als verraders en westerse spionnen; Gearresteerden worden vaak beschuldigd van delicten zoals spionage, samenwerking met buitenlandse staten, betrokkenheid bij vijandige infiltratieplannen, handelen tegen de nationale veiligheid of contacten met buitenlandse journalisten. De familieleden van kritische journalisten en bloggers worden bedreigd en geïntimideerd.

In juni 2015 werd er een nieuw Wetboek van Strafvordering van kracht dat de procedurele rechten van verdachte journalisten drastisch beperkt. Zo kunnen ze na hun arrestatie niet langer vrijelijk zelf hun advocaat bepalen, maar worden ze beperkt er één te kiezen van de door de autoriteiten vooraf goedgekeurde lijst.

Zelfs de advocaten van beschuldigde journalisten en bloggers worden belemmerd en lastiggevallen door de autoriteiten. Ze hebben geen recht om hun cliënten persoonlijk te treffen, om de aanklacht in te zien, of zelfs om de beschuldigingen te vernemen. Sinds 2009  zijn er minstens 20 advocaten aangeklaagd en opgesloten, die journalisten en andere politieke gevangenen verdedigd hebben.”