20 maart 2020 – Onlangs verscheen er een bericht dat een aantal politieke gevangenen in Iran in hongerstaking was gegaan om te protesteren tegen hun alsmaar voortdurende, op willekeur berustende detentie, terwijl er een uitbraak van het coronavirus is, die mogelijk, al sinds het begin van het jaar, bij meer dan een miljoen mensen een besmetting heeft veroorzaakt. De hongerstakingen zijn een voortzetting van de druk van activisten, die de afgelopen maand begon met brieven van familieleden van verschillende politieke gevangenen aan de gerechtelijke autoriteiten om hen voorlopige invrijheidstelling te verlenen, om op die manier de verspreiding van COVID-19 tegen te gaan.

De reactie is juist het tegendeel, de berichten van de gevangenen laten vermoeden dat er maatregelen zijn getroffen om bepaalde gedetineerden in een bijzonder kwetsbare positie te brengen. Dit is des te zorgelijker omdat er in eerdere verslagen al melding gemaakt was van de toestanden in de beruchte gevangenissen van Iran. Deze zijn berucht om hun slechte sanitaire voorzieningen, slecht voedsel, beperking in het gebruik van water en gebrek aan ventilatie. Alles bijeen zijn dit omstandigheden, die sterk bevorderend werken op de verspreiding van het virus en ze verergeren de al bestaande gezondheidsproblemen van gevangenen.

Zieke gevangenen, op hun beurt, wordt stelselmatig toegang tot medische zorg geweigerd. Dit wordt algemeen beschouwd als een weloverwogen tactiek om extra druk te leggen op gevangenen, in het bijzonder op politieke gevangenen. Het is zeker niet ongewoon dat deze tactiek leidt tot blijvend letsel of zelfs tot de dood. Zulke doden worden vanzelfsprekend niet meegeteld in het officiële aantal geëxecuteerde gevangenen, hoewel deze behandeling eenvoudig kan worden uitgelegd als een onofficiële manier van het voltrekken van de doodstraf.

De epidemie heeft ontegenzeggelijk de mogelijkheden van de autoriteiten van het regime verruimd om hun praktijken op te schalen, waarbij politieke gevangenen de dood vinden of tenminste grote schade aan hun gezondheid ondervinden, zonder dat het aantal executies stijgt, in een land dat toch al bekend staat als het land met de meeste terechtstellingen ter wereld per hoofd van de bevolking.

Dit is precies de toestand, zoals de politieke gevangenen, die nu in hongerstaking zijn, aantreffen. In en recente open brief hebben verscheidenen van hen gemeld, dat ze hadden gezien hoe hun mede gevangenen ziek werden en overleden. Anderen, zo wordt bericht, werden naar het ziekenhuis gebracht en nooit meer teruggezien. “Ze kunnen wie dan ook uitschakelen, onder het voorwendsel dat de patiënt het coronavirus bij zich had,” zei een gevangene, die zijn ervaringen deelde met de media. “De gevangene wordt afgevoerd, zonder dat iemand iets over hem te weten komt.”

Vanwege de onmenselijke omstandigheden in de gevangenissen van Iran, moeten gevangenen, in het bijzonder politieke gevangenen, onmiddellijk in vrijheid worden gesteld. Onvoorwaardelijk en zonder oplegging van een borgtocht, anders zullen alle gevangenen sterven ten gevolge van het coronavirus

Deze aantijgingen zijn aanleiding tot een grote zorg over de mensenrechten. De geschiedenis heeft geleerd welke ernstige misdaden tegen de menselijkheid het Iraanse regime kan begaan, als het met gevangenen kan doen wat het wil. In 1988, vaardigde de stichter van het regime,  Ayatollah Khomeini, een fatwa uit, waarin werd aangegeven dat tegenstanders van het regime vijanden van God waren. Dit was de aanleiding voor massa-executies van politieke gevangenen, primair gericht tegen leden van het Iraanse verzet.

Over een periode van verscheidene maanden werden een geschat aantal van 30000 gevangenen om het leven gebracht, na een politiek verhoor dat maximaal een minuut duurde. In de meeste gevallen waren deze “processen” louter een formaliteit. Zelfs wanneer de gevangenen hun straf al hadden uitgezeten, werd er van uitgegaan dat zij schuldig waren aan “vijandschap tegen God”, simpelweg omdat zij zich in het verleden hadden uitgesproken tegen de theocratie.

De massamoord van 1988 vertoont een zekere analogie met wat er nu gebeurd bij de passieve executie van politieke gevangenen, er is niets meer nodig dan een eenvoudige “schuldig verklaring.” Zoals de hongerstakers memoreerden, degenen, die in een kwetsbare positie werden gebracht, waren van oorsprong gedetineerd, omdat zij mee hadden gedaan aan een nationale opstand tegen het regime.

Het antwoord van het regime op die opstand was wreed.  Door gericht te vuren op dicht opeen gepakte menigten, door het doodschieten van ongeveer 1500 vreedzame demonstranten, begon de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) met de repressie. Klaarblijkelijk nog niet tevreden met dit optreden, gingen de autoriteiten door met het arresteren van gewonden die bij hun gewelddadig optreden waren gevallen en die zich bij de ziekenhuizen meldden. Er bestaat geen twijfel aan dat dit  de mensen zijn, die hun cel werden opgesloten, zonder dat hun wonden werden verzorgd en zo konden worden geïnfecteerd met het dodelijke virus.

Medische deskundigen en activisten in Iran hebben het heel duidelijk gemaakt dat de officiële cijfers enorme onderschattingen zijn. Deze conclusie staat recht overeind door het feit dat Teheran, ondanks de aankondiging van de vrijlating van tienduizenden gevangenen, niets heeft medegedeeld over een uitbraak van het virus in de Iraanse gevangenissen.

Dit alleen al onderstreept de ernst van de humanitaire crisis. Het Iraanse regime stelt gevangenen met opzet bloot aan een voortrazende epidemie, dan maskeert een nationale crisis eenvoudigweg een ernstige misdaad tegen de menselijkheid.

Coronavirus: Het aantal doden overschrijdt de 8800 in 201 steden

Bewakers van de Mensenrechten van de VN moeten daarom onmiddellijk toegang eisen tot de Iraanse gevangenissen om te verifiëren of er voldaan is aan de beloften van voorlopige invrijheidstelling. Ondertussen zou ieder beschaafd land diplomatieke druk moeten uitoefenen op het regime in Iran om verder te gaan dan deze eerste beloften en zich bezig te houden met de eisen van de politieke gevangenen, die in hongerstaking zijn en moet het regime zich bezig houden met hervormingen in het gevangeniswezen, die veel verder gaan dan de aanpak die nu aan de orde is.

Iran: Gevangenen breken uit de gevangenis van Khorramabad, een aantal van hen wordt doodgeschoten door de Revolutionaire Garde

19 maart 2020 – Gevangenen van de Parsilon gevangenis in Khorramabad (West Iran), die blootgesteld waren aan het coronavirus, kwamen in opstand en ontsnapten. De bewakers van de gevangenis en daarmee verbonden eenheden openden het vuur op ongeveer 250 vluchtenden en doodden verschillende van hen.

Gezamenlijke ontsnapping uit een gevangenis in het Westen van Iran, vanwege de menselijke tragedie in deze gevangenis, veroorzaakt door een totaal gebrek aan medische faciliteiten en verzorging, op last van de moellahs.

Een aantal gevangenen stichtten brand en blokkeerden wegen om de achtervolgende agenten af te schudden. The IRGC zoekt in Khorramabad naar de ontsnapte gevangenen en heeft checkpoints opgezet op veel plaatsen .

Terwijl het aantal slachtoffers van het coronavirus iedere dag exponentieel groeit, staan honderdduizenden gedetineerden aan de rand van de afgrond. Ondanks binnenlandse en internationale oproepen om de meerderheid van de gevangenen, met name de politieke gevangenen, vrij te laten, weigert de Iraanse regering dat.

SMV roept de internationale gemeenschap op om onmiddellijk actie te ondernemen om de vrijlating van gevangenen in Iran te verzekeren om zo een humanitaire ramp te voorkomen.