De Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties bespreekt op 15 februari de situatie in de Islamitische Republiek Iran. Tot nog toe zijn Iran sinds de oprichting van de Raad in maart 2006 geen sancties opgelegd. Een ferm besluit van de internationale gemeenschap, met inbegrip van China en de landen van de Islamitische Conferentie, zou ertoe bijdragen om Iran te dwingen de mensenrechten te respecteren…

Iran is momenteel ’s werelds grootste gevangenis voor de media: meer dan 80 journalisten en ‘netizens’ (internet-auteurs) worden momenteel gevangen gehouden (48 journalisten, 2 media-assistenten, 18 netizens, 7 andere arrestaties aangekondigd door de inlichtingendienst en 8 in lopend onderzoek).

‘De landen die het bloedige optreden van de afgelopen 8 maanden in Irak niet veroordelen, zijn medeplichtig aan de vele misdaden, aldus Journalisten Zonder Grenzen (Reporters Sans Frontières). ‘Bij de Universal Periodic Review van Iran moet de VN-Mensenrechtenraad zich zijn taak waardig tonen. De geloofwaardigheid van de Raad mag niet opnieuw worden aangetast.’

De organisatie voor persvrijheid voegde eraan toe: ‘De Raad moet de vrijlating eisen van alle politieke gevangenen, met inbegrip van de journalisten, en moet zorgen dat Iraanse overheid het recht op vrijheid van meningsuiting in de praktijk respecteert’…

De Islamitische Republiek Iran heeft zojuist zijn 31ste verjaardag gevierd, maar de persvrijheid is gedurende de afgelopen 31 jaar onthutsend slecht geweest. Sinds februari 1979 zijn verscheidene duizenden kranten gesloten, honderden journalisten zijn gearresteerd, honderden zijn veroordeeld tot lange gevangenisstraffen en tientallen journalisten zijn zonder vorm van proces geëxecuteerd of vermoord.

Sinds afgelopen juni schept het harde optreden van het regime tegen mensen die kritiek uiten op de politieke en religieuze instellingen, een klimaat van terreur, dat leidt tot zelfcensuur en de vlucht van vele journalisten in ballingschap. Bij de arrestatie van journalisten worden hun meest fundamentele rechten genegeerd, en zij worden vaak langdurig incommunicado of in eenzame opsluiting vastgehouden.

Deze periodes van afzondering en eenzame opsluiting kunnen worden beschouwd als gedwongen verdwijningen en misdaden tegen de menselijkheid, en moeten daarom worden aangemerkt als schendingen van internationaal recht. (Reporters sans Frontières– 15 feb. 2010)