Belangrijke resoluties tegen mensenrechtenschendingen in Iran & Internationale successen

Al vele jaren wijden alle SMV-vrijwilligers al hun energie en uitputtende inspanningen aan het verifiëren van nieuws over de middeleeuwse gevangenissen van het Iraanse regime en aan het vertolken van de stem van een jongeman die wordt geëxecuteerd voor de misdaad van deelname aan een burgerdemonstratie, en om het nieuws van deze “onderdrukking” wereldkundig te maken, en om aanmoediging, hoop of veroordeling tegen de onderdrukking in Iran van het “recht op leven” te verkrijgen van de mensen in de wereld, hun gekozen vertegenwoordigers en de internationale organisaties die de mensenrechten verdedigen, en de wereld op te roepen om stelling te nemen tegen deze wreedheid.

Dit jaar wonnen we de 70e veroordeling van het Iraanse regime met deze intentie, met een zwaar hart voor de dappere kinderen, vrouwen en mannen die stierven voor vrijheid in Iran, en we waren vastbesloten dat het regime van de moellahs in de wereld veroordeeld zou moeten worden voor dit niveau van wreedheid, en we zijn er zeker van dat de mensen van Iran die onder het juk van lijden gebukt gaan, hier blij mee zullen zijn.

We hebben gezien en gevoeld dat resoluties nooit vanzelf tot stand komen, en wij, mensenrechtenactivisten, hebben nooit een succes op een presenteerblaadje aangeboden gekregen. We hebben geworsteld met meer dan onze fysieke capaciteit en fysieke kracht om de verbintenis aan te gaan en deze verantwoordelijkheid te vervullen. We moeten dit doel blijven nastreven. In deze Hoofdstuk hebben we veel belangrijke en succesvolle resoluties van het afgelopen jaar genoemd.

Maar het is van belang om onze doelen nogmaals te noemen, dezelfde principes die in het theocratische regime van Iran worden ontkend:

Onze doelen: het herstel van de mensenrechten in Iran, Een Iran zonder doodstraf

Implementatie van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten, het Verdrag tegen foltering en het Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen.
Het creëren van een modern rechtssysteem, gebaseerd op respect voor het principe van onschuld, het recht op verdediging, het recht om te procederen, het recht op een openbaar proces en de volledige onafhankelijkheid van rechters.

De religieuze dictatuur die Iran regeert heeft het recht op leven van het Iraanse volk geschonden en heeft haar heerschappij vanaf het begin gebaseerd op de vernietiging van de mensenrechten van het Iraanse volk: Van de oorlog met het volk van Koerdistan, de executie van jongeren en de afslachting van Koerdische dorpelingen, de moord op de Arabische bevolking van Khuzestan, de vernietiging van de mensenrechten met de massamoorden van 1981 en 1988 die tot op heden een lange lijst van onopgehelderde gevallen van bloedbaden heeft achtergelaten, van seriemoorden tot de verminking van christelijke bisschoppen, de afslachting van demonstranten in Qazvin in 1993, de misdaad in de gevangenis van Kahrizak in 2007, de moord op Zahra Kazemi in 2003, enz.

Het aantal politieke executies wordt geschat op 120.000 gevallen, maar het is onmogelijk om het aantal niet-politieke executies te schatten. De executie van jongeren die misdaden hebben begaan voordat ze 18 jaar zijn, is nog een van de voortdurende wreedheden van een regime dat Amnesty International eerder omschreef als “de laatste beul van kinderen”.

Het Velayat-e-Faqih regime heeft de mensen van Iran het recht ontnomen om deel te nemen aan het politieke lot van henzelf, hun samenleving en hun land. Politieke strijd, het oprichten van een vergadering of organisatie en het uitgeven van publicaties of informatiedragers die geen verband houden met de regering zijn verboden.

Geen enkele partij kan bestaan tenzij zij “in haar manifest en grondwet uitdrukkelijk verklaart zich te verbinden tot de grondwet en het principe van de absolute autoriteit van de rechtsgeleerde.”

Zich verzetten tegen het regime is een misdaad en wordt zwaar bestraft.
Het Iraanse volk wordt het recht ontnomen om vrij te kiezen; de bekende folteraars en leden van de doodseskaders in het bloedbad van 1988, tot aan de commandanten van de Revolutionaire Garde, hebben zetels in het presidentschap, de Majlis of de Vergadering van Experts gekregen.
Het Velayat-e-Faqih regime heeft het volk van Iran het recht op een rechtsstaat ontnomen en vervangen door een pure autocratie. Artikel 57 van de huidige reactionaire grondwet heeft, door het woord “absoluut” toe te voegen aan “jurisprudentie”, de leider onbeperkte autoriteit en macht gegeven. In de praktijk komt alle publieke macht in Iran van deze persoon. In feite is het willekeurige gebruik van macht – dat wordt toegestaan door verschillende principes van de Velayat-e-Faqih grondwet – een permanent principe in Iran onder de heerschappij van dit regime.
Religieuze tirannie heeft de mensen van Iran het “recht op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst” ontnomen.

Vanaf het begin heeft dit regime andersdenkenden en volgelingen van verschillende religies lastiggevallen, gearresteerd en geëlimineerd – van christenen, joden en baha’is tot soennitische moslims, Ahl al-Haq en Gonabadi derwisjen en sjiieten die zich verzetten tegen de religieuze autoriteit. Inquisitie is een institutionele procedure voor werk en onderwijsselecties; en religieuze excommunicatie en het bestempelen als afvalligheid zijn de belangrijkste tactieken van dit regime voor onderdrukking en gevangenschap.

De Iraanse bevolking wordt het recht ontzegd om zich daadwerkelijk tot bevoegde rechtbanken te wenden (artikel 8 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens). Dergelijke rechtbanken zijn er niet in Iran. In plaats daarvan zijn er rechtbanken zonder behoorlijke procedure, die alleen onderworpen zijn aan de wil van de heersers van de sharia, of de folteraars en agenten van de onderdrukking.

Artikel 167 van de grondwet van de Velayat-e-Faqih heeft het lot van de gedaagden of eisers en hun rechten ondergeschikt gemaakt aan de persoonlijke wensen van de marionettenrechters en geeft zo een wettelijke basis aan moord en executie.

Veel gedaagden hebben geen advocaat of moeten een advocaat accepteren die wordt opgelegd door dezelfde rechtbank die vaak een rol speelt tegen de gedaagden. In gevallen waarin advocaten hun cliënten proberen te verdedigen, wordt het hen verboden om de inhoud van de zaken in te zien en als ze op hun verzoek aandringen, worden ze vervolgd en soms veroordeeld tot langdurige gevangenisstraffen of worden ze geëxecuteerd!
De burgerlijke wetten van het regime zijn gebaseerd op discriminatie tussen mannen en vrouwen.

De strafwetten van het regime, het islamitische wetboek van strafrecht, zijn gebaseerd op fysieke straffen, zoals executie, marteling en geseling. Naast onmenselijke straffen zoals kruisiging, van een berg gooien, amputatie, enz. zijn er meer dan honderd keer doodstraf en moord en ongeveer 50 zweepslagen voorzien.

Dit regime heeft 74 soorten marteling uitgevonden en gebruikt in zijn gevangenissen. De verkrachting van gevangen vrouwen als een systematische martelmethode is aan de orde van de dag in de gevangenissen van dit regime. En gevangenen de toegang tot behandeling ontzeggen en hen geleidelijk martelen wordt gebruikt als executiemethode tegen politieke gevangenen.

Het regime van de moellahs heeft het recht van het Iraanse volk om vrij toegang te krijgen tot informatie en gedachten en deze vrij te publiceren, vernietigd.
Niet-gouvernementele publicaties en websites mogen niet actief zijn, geen enkel boek kan gepubliceerd worden zonder censuur, telefoongesprekken van mensen worden afgeluisterd, tv-satellieten worden door de IRGC op een georganiseerde manier aangepakt om stoorsignalen uit te zenden. Blogs, sites, e-mailcommunicatie en activiteiten op sociale netwerken staan onder volledige veiligheidscontrole.

Alle anderen zijn bezig met het filteren van sites en het controleren en verzorgen van activiteiten in de virtuele netwerken.
Terwijl Iran een land is met brede culturen en nationaliteiten, heeft het Velayat-e-Faqih regime de Iraanse nationaliteiten – waaronder Arabieren, Turken, Koerden, Turkmenen, Baluch, Qashqai, Lor en Bakhtiari – het recht op gelijke rechten, welzijn, behandeling en onderwijs ontzegd. Ook dienstverlening in steden en op het platteland, goede huisvesting en het gebruik van de moedertaal worden hen ontzegd.

Iraanse vrouwen wordt het recht op gelijkheid op alle politieke, economische, gezins-, onderwijs- en justitiële gebieden ontzegd. Het hebben van bepaalde banen, waaronder rechtspreken, het volgen van tientallen universitaire cursussen, zingen, het bezoeken van sportstadions om wedstrijden te bekijken en het deelnemen aan bepaalde sporten staan op de lijst van verboden voor vrouwen. Het controleren en vernederen van vrouwen, vooral onder het mom van het dragen van een sluier, is uiteindelijk een wet geworden en overheidsagenten in de metro, bus of … proberen vrouwen te arresteren. Het aantal overheidsinstellingen dat controle uitoefent op de hijab van vrouwen is zevenentwintig. Deze repressies gaan soms zo ver dat bendes van het regime vrouwen met zuur aanvallen.

Schending van de mensenrechten van het Iraanse volk om de repressieve heerschappij van de moellahs te consolideren vindt ook plaats met grove schendingen van het recht op eigendom in Iran, wat in strijd is met verschillende artikelen van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, met name artikel 17.
De confiscatie van huizen en bezittingen van politieke tegenstanders, de inbeslagname van land en weilanden, bossen en bergen die publiek eigendom zijn, de confiscatie van een groot aantal huizen, onroerende goederen en bezittingen van mensen door het “uitvoerend personeel” van de religieuze rechtsgeleerde (vaak zonder reden of excuus), tot de plundering van grote winstgevende staatsbedrijven en ondernemingen, wat heeft geleid tot de dominantie van Valayat-e-Faqih en zijn Revolutionaire Garde over meer dan de helft van het bruto binnenlands product van Iran, is een grove schending van de eigendomsrechten in Iran.
Onder de heerschappij van de moellahs wordt het volk van Iran het recht ontzegd om handelsvakbonden, onafhankelijke vakbonden van arbeiders en werknemers en onafhankelijke studentenorganisaties op te richten.

Het volk van Iran heeft niet het recht om te weten wat de status is van hun gemartelde kinderen in het bloedbad van 1988 en de vele executies in de jaren ’80, evenals de opstanden van de afgelopen 6 jaar en het recht om het adres van hun massagraven te weten.

Sinds het bloedbad heeft het Velayat-e-Faqih regime, telkens als er een teken van een massagraf werd ontdekt door de families van de martelaren, het vernietigd of bedekt met beton of het bouwen van een gebouw.

We beschouwen de middeleeuwse dictatuur van moellahs als een ernstige bedreiging voor de menselijke samenleving en vrede en veiligheid en oorzaak van oorlog in de regio en daarom moet de zaak van misdaden tegen de menselijkheid door de leiders van het regime worden doorverwezen naar de VN-Veiligheidsraad.

We willen dat de militaire machine van het anti-menselijke moellahregime in Iran, d.w.z. de Revolutionaire Garde, als doelwit wordt gekozen.

We willen het triggermechanisme in resolutie 2231 van de Veiligheidsraad activeren en de volledige uitvoering van de VN-resoluties met brede en uitgebreide sancties tegen het regime in Teheran garanderen.

We willen een einde maken aan de 40 jaar durende straffeloosheid van de leiders van het regime voor vervolging en bestraffing van genocide en misdaden tegen de menselijkheid.

In 2023 werd het initiatief aangekondigd van 3.600 parlementsleden samen met 124 voormalige presidenten en premiers, 75 Nobelprijswinnaars en 1.000 van ’s werelds meest prominente vrouwen om de opstand van het Iraanse volk en de berechting van de leiders van het regime te verdedigen en de noodzaak om de oorlogsmachine van het religieuze fascisme neer te slaan, wat een voorbeeld is van een internationale actiealliantie, een wereldwijde symfonie om gerechtigheid en democratie in Iran te steunen.

PDF: Hoofdstuk 2 – Belangrijke resoluties tegen mensenrechtenschendingen in Iran & Internationale successen