Terwijl ik het geluid van hun zwepen hoorde, dacht ik aan een ander deel van de wereld, waar mensen zorgeloos kunnen denken aan het wel en wee van krokodillen in Afrika en Australische slangen, of waar mensen hagedissen redden of aan andere vormen van natuurbeheer doen, maar niet hier, ai ai ai.
Met elke zweepslag dacht ik aan decennia geleden toen lijken werden opgestapeld, in de tijd van Hitler, de Tartaren, de Mongolen en de barbaren, en ze blijven doorgaan met slaan totdat ik in gedachten terug was in de vroegste periode in de geschiedenis, waar ik over heb gelezen, maar de pijn houdt niet op.
Ik verloor mijn bewustzijn en uren later werd ik wakker in mijn cel, net alsof ik pas was geboren, want toen ik armen en benen probeerde te bewegen, schreeuwde ik net als een pasgeboren baby en zo leerde ik dat schreewen en bewegen van armen en benen hoort bij geboorte en een teken van leven is.
De volgende avond weer dat geluid, en weer de pijn.
De een slaat me vanwege mijn overtuiging, de ander vanwege mijn taal, weer een ander vanwege de beschuldiging dat ik een gevaar voor mijn land zou zijn en weer een ander opdat mijn schreeuwen in de wereld zullen bereiken.
Het is weer avond, en er is tijd verstreken sinds die avonden, maar er is nog steeds zorg over stemmen of geluiden in nachtelijke dromen. In elk begin van de droom hoor ik geschreeuw in mijn oren: “ Slaap, het is nu geen tijd om te slapen, maar wakker zijn is pijnlijk”
Farzad Kamangir
Evin Prison Teheran.
Dec 2009.
