5 februari 2011 – Abdolreza Ghanbari is ook een Ashura gevangene (van 27 december 2009). Hij wordt beschuldigd van “Moharebeh” (vijandschap tegen God) wegens contact met meerdere oppositiegroeperingen “.
Het bewijsmateriaal dat door de ‘rechtbank’ werd gebruikt om tot een ter dood veroordeling te komen bestond uit ‘verdachte e-mails’ met buitenlandse media. Salavati, de zogenaamde “rechter” van afdeling 15 van het Revolutionaire Hof heeft de doodstraf uitgesproken. De familieleden van Abdolreza Ghanbari zijn buitengewoon ontdaan en bezorgd.
Elke maandagochtend (de gevangenis bezoekdag), dienen de heuvels die uitzien op de Evin-gevangenis als achtergrond voor een kleine picknick lunch voor zijn familie. Ghanbari’s vrouw, dochter Sahel, en zoon Ehsan zitten samen op een heuvel en houden een plaats vrij voor Abdolreza. Ze zitten op de heuvel tegenover de gesloten deuren van de Evin-gevangenis en niemand kan het over zijn hart verkrijgen om weg te gaan, zelfs nadat het bezoekuur voorbij is. Volgens familie van andere gevangenen weigert de familie van Abdolreza Ghanbari om het terrein op bezoekdagen te verlaten en zitten ze na het bezoekuur achter de muren en het prikkeldraad hun lunch op te eten om zo dicht mogelijk bij hun vader te zijn.

Dit verhaal geldt echter slechts één dag van de week. Ook op vele andere dagen legt de vrouw van de leraar, zelf ook docente, de lange afstand vanaf Pakdasht af, ze heeft drie taxi’s nodig voordat ze bij de zuidkant van Teheran terminal is waar ze haar weg naar de Evin-gevangenis kan vervolgen. “Ik vind troost door gewoon hier een poosje te zitten en dan weer naar huis te gaan,” zegt ze.
Abdolreza Ghanbari heeft 17 jaar literatuur gedoceerd op scholen in enkele van de op onderwijsgebied  meest achtergebleven regio’s van het land. “Hij is tegen het onthouden van onderwijs aan jonge studenten,” zei een aantal van zijn leerlingen. Een van hen omschreef hem als een “dichterlijke leraar”.
Abdoreza Ghanbari is leraar literatuur en, zoals door velen bevestigd, draagt tijdens de bezoeken van zijn vrouw en kinderen poëzie voor, elke keer een nieuw gedicht. Zijn 10-jarige dochter Sahel draagt tijdens hun bezoek vanachter glas ook gedichten voor.  Abdolreza Ghanbari’s vrouw zei: “Mijn dochter begrijpt nog niet wat “executie” betekent, maar tijdens een van de gevangenisbezoeken heeft haar vader geprobeerd om aan beide kinderen uit te leggen wat de doodstraf inhoudt in de hoop de schok enigszins te verzachten wanneer het vonnis wordt uitgevoerd.”

Alle sympathiserende leerkrachten zijn ook gearresteerd

Tijdens zijn afwezigheid wilde geen enkele andere leraar de lege plaats innemen.  Abdolreza’s plek bleef leeg, totdat de school tenslotte een immigrant aanstelde als vervangende leraar. De schoolkinderen wilden meteen vanaf het begin niets van de vervanger weten.

Zijn collega’s hebben ook hun mond niet gehouden. Een leraar kondigde aan dat hij in hongerstaking zou gaan, maar werd gearresteerd wegens sympathiseren met zijn collega. Een andere leraar riep op tot een massaprotest: “Als het doodvonnis van Ghanbari niet vernietigd wordt, zullen alle leerkrachten protesteren op Docentendag”. Zelfs de leider van de docentenvakbond werd echter gearresteerd.

Op dit ogenblik zitten alle leraren die sympathiseerden met de familie van Abdolreza Ghanbari in de Evin-gevangenis. Ghanbari’s kinderen hebben last van emotionele trauma’s. Zijn vrouw heeft alleen nog de liefdesgedichten van haar man en een lange en eenzame weg te gaan, af en toe samen met haar kinderen, alleen maar om een moment van troost te vinden bij de gesloten deuren van de Evin gevangenis, gewoon om een beetje dichter bij haar geliefde te zijn.
De droom van een meisje wier vader ter dood veroordeeld is

De 10-jarige dochter van Abdolreza Ghanbari kan haar vader niet zo vaak bezoeken omdat ze naar school moet en huiswerk heeft.  Ondertussen vergezelt haar tienerbroer Ehsan hun moeder.   Sahel schrijft:
Lieve Papa,
Ik hoop dat het goed met je gaat. Vandaag is een van die dagen dat ik niet dicht bij je ben. Elke keer dat ik je mis, schrijf ik je. Ik kijk op mijn blauwe horloge dat je voor mijn verjaardag hebt gekocht, om te zien hoe de tijd vliegt sinds je weg bent. Ik groei hard en word elke dag langer.

Vandaag is het Vaderdag en wij hebben dat gevierd. We kochten cadeautjes – maar we missen je nu al zes maanden, en in plaats van met jou, praat ik met je ingelijste foto op de tafel. Ik hoop dat liefdevolle engelen je mijn goede wensen voor Vaderdag brengen. Lieve papa, ons feest vandaag werd getemperd door mama’s bittere tranen.

Ter gelegenheid van Vaderdag waren er vandaag veel vrolijke programma’s op TV, maar ik kon het niet aanzien omdat ze steeds maar kinderen lieten zien die “fijne Vaderdag” wensten en bloemen aan hun vaders gaven. Ze waren gelukkig. De TV hield zich helemaal niet bezig met kinderen zoals wij, die onze vaders niet bij ons hebben. Dus ik raakte helemaal overstuur en heb de TV uitgezet. Papa, ik heb maar een droom: dat je thuis komt en voor altijd bij mij blijft.

Ik wacht nu ieder ogenblik op je terugkeer …
_________________________

De bezoekdagen zijn triest voor de families van politieke gevangenen. Ze werden allemaal verdrietig bij het zien van Sahel in haar mooie jurkje, die een lange reis had gemaakt om haar vader te bezoeken. Nadat ze een gedicht voor hem had voorgedragen deed ze moeite om haar beentjes omhoog te houden om haar nieuwe schoenen laten zien aan haar vader.
Bij een voorgaande gelegenheid was de bezoekruimte plotseling vervuld van droefheid. Dat was toen de familie van Jafar Kazemi met ontzetting het nieuws aan moest horen dat hij al was opgehangen. Aangezien de trend van executies in Iran aanhoudt vraagt elke bezorgde familie zich voortdurend af: “Wie is de volgende die bestemd is voor de galg…”