Reza Khandan, echtgenoot van gevangen Iraanse advocate en mensenrechtenactiviste Nasrin Sotoudeh, vertelde aan de International Campaign for Human Rights in Iran dat Sotoudeh weer van plan is om in hongerstaking te gaan wegens de slechte omstandigheden in de gevangenis. Hij vertelde dat de veiligheidsdienst zijn vrouw duidelijk maakte dat ze, zolang ze niet publiekelijk bekent, de gevangenis niet mag verlaten. Sotoudeh heeft herhaaldelijk geweigerd om zo’n bekentenis te doen. Veiligheidsagenten hebben de overplaatsing van Sotoudeh naar de algemene afdeling van de Evin gevangenis al acht maanden belet.

“Nasrin Sotoudeh vertelde me tijdens ons bezoek dat ze van plan is om in hongerstaking te gaan wegens de slechte omstandigheden in de gevangenis. Ik probeerde haar te overtuigen om dat niet te doen. Ze zei dat als de situatie zo blijft tot juni, ze weer een hongerstaking zou beginnen, en ik hoop echt dat dit niet zal gebeuren,” zei Khandan over het hervatten van Sotoudeh’s hongerstaking.

“Vanaf de eerste dagen na haar arrestatie liet ze me weten dat ze onder druk werd gezet om te bekennen, maar in januari of februari maakten haar ondervragers haar duidelijk dat ze de gevangenis niet mocht verlaten totdat ze op TV is “geïnterviewd”. Mijn vrouw heeft hen toen ook heel duidelijk verteld dat ze daaraan niet zou meewerken,” zei Khandan.
“Waarom ze dat vroegen weet ik niet, want mijn vrouw zou nog in geen 100 jaar toegeven onder welke omstandigheden dan ook. Niet alleen zou ze weigeren, ze zou zo’n “interview” zelfs niet overwegen. Ze had voorafgaand aan haar arrestatie simpeler dingen kunnen doen om haar aanhouding te voorkomen,” vervolgde Khandan.

“Rond (Iraans) Nieuwjaar begonnen ze er opnieuw over. Toen ze beseften dat ze geen resultaten konden boeken, vertelden ze mijn vrouw het maar te vergeten, dat het niet erg was, en dat het alleen maar was om haar medewerking te tonen. Haar antwoord was nog steeds hetzelfde als daarvoor. Maar gevangenen kunnen de dingen niet normaal achter zich laten. Zelfs een uur voor haar vrijlating kunnen ze nog steeds aan haar vragen om het te doen,” zei Khandan over het opnieuw druk uitoefenen op zijn vrouw voor een televisie-interview.

“Al houden ze haar echter tweeduizend jaar vast en zetten ze haar onder fysieke en psychische druk, dan nog zou ze het niet doen. Ik wil niet zeggen dat wat mijn vrouw doet goed is, ik wil alleen maar zeggen dat ze de mentaliteit niet heeft om dit te doen. Misschien zullen ze in de toekomst weer druk op haar uitoefenen om zich te laten “interviewen”, maar ik ben er zeker van dat haar antwoord nee zal zijn. Bekentenissen zijn alleen zinvol wanneer een individu een strafbaar feit heeft gepleegd. Maar ze willen dat ze dingen toegeeft die ze niet heeft gedaan en dat ze daarover praat. Dat noem ik geen bekentenis “, aldus Khandan.

Op de vraag of Nasrin Sotoudeh fysieke mishandeld is, zei Khandan, “Ze heeft me daar nooit iets over verteld. Ik denk dat de ergste marteling voor haar is dat ze haar kinderen niet kan zien. Toen mijn vrouw voor het eerst werd gearresteerd, kwam een van haar vrienden op bezoek. Ze zei dat ze als alleenstaande was gearresteerd en tot acht jaar gevangenis werd veroordeeld, maar dat het haar toen niets kon schelen. Maar toen ze een paar jaar geleden, toen ze twee kinderen had, 20 dagen werd vastgehouden, was ze bereid om alles op te geven om haar kinderen maar eventjes in haar armen te kunnen houden. Mijn vrouw heeft acht maanden op zo’n moment moeten wachten. Je kunt je voorstellen wat een psychologische druk dat is. Ze kan haar kinderen niet eens vasthouden zonder dat er bewaking bij is”.

“Tijdens hun bezoeken, die zeven tot acht minuten duren, zien de kinderen hun moeder niet eens zonder dat er anderen bij zijn. Ik weet niet hoe je dit moet noemen. Ik zal het geen foltering of druk noemen , laat anderen het maar een naam geven. Misschien dat een moeder bereid is om te worden geslagen, alleen maar om met haar kinderen in een ontspannen omgeving samen te zijn, zonder beambten, waar hun zakken niet doorzocht worden en hun chocolade en haarspelden niet in beslag worden genomen. Er is niets verschrikkelijker dan dat voor een moeder,” besloot Khandan. (International Campaign for Human Rights in Iran – 3 mei 2011)