Twee Amerikaanse mannen die meer dan twee jaren gevangen gehouden werden wegens spionage zijn zondag in New York aangekomen. Ze zeggen onschuldig te zijn en alleen vanwege hun nationaliteit te zijn gedetineerd.
Josh Fattal en Shane Bauer, die in juli 2009 met hun vriendin Sarah Shourd werden gearresteerd tijdens een wandeltocht langs de Iraaks-Iranese grens, zijn woensdag vrijgelaten na betaling van hun borgtocht van $1 miljoen door Oman. Shourd werd vorig jaar vrijgelaten na betaling van $500.000 borgtocht.
Fattal en Bauer werden vorige maand veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf na een proces achter gesloten deuren. Washington heeft ontkend dat de groep spionnen waren en president Barack Obama zei woensdag dat ze nooit gedetineerd hadden mogen worden.
Omringd door familieleden op een persconferentie in New York zeiden Bauer en Fattal dat de zaak tegen hen een ‘showproces’ was, met ‘belachelijke leugens die ons afschilderden als betrokkenen bij een ingewikkelde Amerikaans-Israëlische samenzwering om Iran te ondermijnen.’
‘De enige verklaring voor onze lange gevangenschap is de 32 jaar lange wederzijdse vijandschap tussen Amerika en Iran, zei Bauer. ‘Wij zijn veroordeeld wegens spionage omdat we Amerikanen zijn. Zo simpel is dat. Er is nooit enig bewijs tegen ons geleverd.
‘Sarah, Josh en ik hebben iets ervaren van de wreedheid van het Iraanse regime. Wij werden in bijna volledige isolatie gevangengehouden, afgescheiden van de wereld en van alles ons lief is, ontdaan van onze rechten en vrijheid,’ zei Bauer, die verloofd is met Shourd.
Bauer zei dat de bewakers hen, wanneer zij klaagden over hun behandeling, herinnerden aan de omstandigheden in de Amerikaanse militaire gevangenis in Guantanamo Baai in Cuba, waar terrorismeverdachten worden gedetineerd, en in de geheime gevangenissen van de CIA.
‘Wij geloven niet dat dergelijke schendingen van mensenrechten door onze regering rechtvaardigen wat ons is aangedaan. Geen moment. Maar we zijn wel van mening dat deze daden van de VS voor andere regeringen, waaronder die van Iran, een voorwendsel zijn om hetzelfde te doen,’ zei Bauer.
GEEN VERGEVING
Tijdens de eerste drie maanden van hun bewaring zaten de mannen in isolatiecellen; later werden ze samen in een cel van 2,5 bij 4 meter geplaatst. Ze brachten hun tijd door met lezen en elkaar overhoren over diverse onderwerpen en werden dagelijks korte tijd naar een buitenkamer gebracht voor wat lichaamsbeweging.
Tijdens hun 781 dagen gevangenschap werd hen 15 minuten aan de telefoon met hun familie toegestaan, en een kort bezoek van hun moeders, vertelde Fattal. Ze gingen herhaaldelijk in hongerstaking om te eisen dat zij de brieven van familie zouden krijgen, zei hij.
‘Vaak, veel te vaak, hoorden we het geschreeuw van andere gevangenen die mishandeld werden, zonder iets te kunnen doen om hen te helpen. Eenzame opsluiting was de meest verschrikkelijke ervaring van ons leven,’ zei Fattal.
‘Van het begin af aan was het ons duidelijk dat wij gijzelaars waren. Dat is de meest accurate term, omdat de Iraanse regering, ondanks de zekerheid van onze onschuld, onze zaak altijd in verband heeft gebracht met haar politieke geschillen met de VS.’
Bauer en Fattal willen tijd doorbrengen met hun families op een onbekende locatie en hebben de media om privacy verzocht.
Bauer zei dat ze de Iraanse overheid niet zouden kunnen vergeven zolang er nog onschuldige mensen gevangen worden gehouden.
‘Het Iraanse volk heeft het zwaarst te lijden onder de wreedheid en de minachting van deze regering voor de rechten van de mens,’ zei hij. ‘Als de Iraanse regering haar imago in de
wereld wil verbeteren en de internationale druk wil verminderen, moeten zij alle politieke gevangenen en gewetensgevangene onmiddellijk vrijlaten.
Zij verdienen hun vrijheid evenzeer als wij.’ (Reuters- 25 september 2011)
