15 februari 2013

Introductie
1.    De situatie in Iran is zeer onstabiel. De dictatuur van de mullahs verkeert in een ernstige crisis. Er is groeiende ontevredenheid bij het volk. Het hele fundament van het regime is wankel. Maar de mullahs doen hun best om zich sterk en stabiel te tonen. Hoewel alles erop wijst dat hun tijd ten einde loopt.

Verslechterende economische situatie
2.    In 2012 is de economische situatie in alle opzichten verslechterd. De stijgende werkloosheid (30%), de groeiende inflatie (50%) en de sterke devaluatie van de Iraanse munt (200% in een jaar) zijn de oorzaak van de slechtste economische situatie sinds jaren. In 2012 zijn honderden bedrijven gesloten. De middenklasse, het grootste gedeelte van de bevolking, heeft het meest geleden. Wijdverbreide corruptie en malversaties hebben de economische situatie verder gedestabiliseerd.

3.    Ook de sancties zijn van invloed op het regime en hebben de economische crisis verergerd. De olie-inkomsten van het regime zijn gedaald met bijna 50%.

Machtsstrijd binnen het regime
4.    Op 27 januari was het Parlement het toneel van een ongekend hevige ruzie tussen de president van het regime en de voorzitter van het Parlement, Ali Larijani. Als antwoord op de inspanningen van Larijani’s partij om de minister van Arbeid beschuldigen, onthulde Ahmadinejad een videoband waarop Larijani’s broer spreekt met Said Mortazavi, de beruchte voormalige aanklager van Teheran. Larijani’s broer vraagt hier een financiële tegemoetkoming voor het aanwenden van zijn broers invloed ten gunste van Mortazavi (een broer is woordvoerder van het Parlement en een andere broer is voorzitter van de rechterlijke macht).

5.    Mortazavi was betrokken bij de moord op de Canadees-Iraanse journaliste Zahra Kazemi en bij de martelingen in de gevangenis van Kahrizak tijdens de opstand in 2009. Tijdens het debat in het Parlement noemde Larijani de onthullingen van Ahmadinejad maffia-praktijken. De volgende dag werd Said Mortazavi gearresteerd en naar de beruchte Evin gevangenis gebracht. Ahmadinejad protesteerde en zei dat degene die een misdrijf gepleegd had (Larijani) moest worden gearresteerd en niet degene die de dader ontmaskerde. Ahmadinejad en Larijani zouden afzonderlijk een persconferentie houden, maar blijkbaar heeft Khamenei beiden bevolen te zwijgen. Ze annuleerden hun persconferenties. De volgende dag werd Mortazavi vrijgelaten om escalatie van de crisis te voorkomen.

6.    Slechts een paar weken geleden had de Opperste Leider, Ali Khamenei, de leiders van de interne facties van het regime gewaarschuwd zich te onthouden van openbare geschillen. Hij zei dat elke openbare ruzie zou neerkomen op verraad. De uitbarsting van de machtsstrijd in het Parlement toont aan dat Khamenei zijn invloed al kwijt is en niet langer in staat is de verschillende partijen van het regime in de hand te houden.

7.    Het regime vreest dat in de aanloop naar de zogenaamde presidentsverkiezingen in juni, de kloof binnen de regerende partijen van het regime een nieuwe golf van protesten van burgers zou kunnen veroorzaken, vergelijkbaar met de gebeurtenissen in 2009. Khamenei heeft al gezegd dat iedereen die het nog heeft over “vrije verkiezingen” verraad pleegt, omdat alle verkiezingen in Iran eerlijk en vrij zijn!!

Regionale crises
8.    Syrië is de belangrijkste en meest directe crisis waarmee het regime wordt geconfronteerd. Ambtenaren van het regime vrezen dat de val van de Syrische dictator zal leiden tot de val van het regime in Teheran.

9.    Mullah Taeb, een van Khamenei’s intimi, zei op 14 februari bij een bijeenkomst van de universitaire Bassij units: “Syrië is de 35e provincie en een strategische provincie voor ons. Als de vijand ons aanvalt en Syrië of (Iraans) Khuzestan probeert in te nemen, ligt de prioriteit bij het beschermen van Syrië, want als wij dat doen kunnen we Khuzestan terugpakken. Echter, als we Syrië verliezen, zullen we niet in staat zijn om Teheran te behouden.”

10.    Ali Akbar Velayati, adviseur buitenlandse zaken van Khamenei, heeft in het openbaar gezegd dat de val van Assad onze rode lijn is. Terwijl Larijani, de woordvoerder van het Parlement, eveneens zijn volledige steun betuigde aan de Syrische dictator.

11.    De Qods Force van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC) neemt actief deel aan het handhaven van de macht van Assad. Teheran heeft ook 4 tot 5 miljard dollar besteed aan het formeren van een paramilitaire legermacht van bijna 10.000 man ter bescherming van  Damascus. Het verliezen van Syrië is een strategische klap voor het regime, dat Libanon en Syrië als strategisch beschouwt.

12.    Het theocratische regime vreest ook de voortzetting van de anti-Maliki demonstraties in Irak, die zijn positie verzwakt hebben ten nadele van het Iraanse regime. Een van de belangrijkste eisen van de Iraakse bevolking tijdens hun protesten is om zich te ontdoen van de invloed en inmenging van de mullahs in Irak.

De kwetsbaarheid van het regime
13.    De combinatie van de hierboven genoemde crises hebben het regime in zijn geheel verder verzwakt. De mullahs hebben hun inspanningen om de bom te krijgen versneld toen ze het regime zagen afbrokkelen onder de groeiende ontevredenheid van het volk. Het aantal afvalligen binnen het regime inclusief in het IRGC groeit. Khamenei heeft zijn slagkracht verloren. De oppositie tegen Khamenei binnen de gevestigde geestelijke orde is in 2012 gegroeid.

14.    De kloof die in 2009 binnen het regime ontstaan is, die leidde tot de massale opstanden en eisen om verandering van het regime, is inmiddels verbreed. Teheran is uiterst bezorgd dat door de huidige situatie de eisen van de bevolking om het regime te veranderen zullen radicaliseren.

VS-beleid
15.    Vice-president Biden deed op 3 februari nogmaals een oproep voor rechtstreeks bilateraal onderhandelen met het dictatoriale regime in Iran. Hij zei: “We hebben meteen al duidelijk gemaakt dat we bereid zijn tot een bilaterale ontmoeting met de Iraanse leiders, daar maken we geen geheim van, we zouden het onze partners laten weten als die gelegenheid zich voordeed.” Hij zei dat de Opperste Leider eerst akkoord moet gaan met het gesprek.

16.    Khamenei verwierp onmiddellijk nogmaals het voorstel van de vice-president, het bewijs dat het zinloos is het theocratische regime de hand te reiken. Het regime kan zich inderdaad niet terugtrekken uit vrees dat het zou leiden tot implosie van het regime van binnenuit, waardoor het volk en de oppositie de kans zouden krijgen om het regime in zijn geheel weg te vagen.

17.    Door de huidige Amerikaanse aanpak krijgt het regime meer tijd, niet alleen om de atoombom te verkrijgen, maar ook om de Syrische dictator actief te steunen.

18.    Lobbyisten en voorstanders van het regime gebruiken elke gelegenheid om de regering op te roepen tot de dialoog met de mullahs, alsof het probleem aan de Amerikaanse kant ligt. Zij beweren dat de sancties effectief zijn geweest en dat het nu tijd is om te profiteren van wat er bereikt is, laat de sancties vallen, ga in overleg, bied meer stimulans en knoop banden aan met het regime!

19.    Waar de regering van Obama momenteel zijn Iran-beleid opnieuw bekijkt, is het verstandig om te onthouden dat de eerste stap naar een gezond en goed beleid is om de adviezen van de lobbyisten en voorstanders te negeren. Dat zijn dezelfde personen die in 2009 president Obama adviseerden om de Iraanse volksopstand te negeren en in plaats daarvan te investeren in nutteloze onderhandelingen met de theocratische heersers. Dat zijn dezelfde “deskundigen” die aandrongen op het handhaven van de reputatie van de MEK.