Door David Amess MP, 15 juli 2013 – Sinds de uitslag van de presidentsverkiezingen in Iran vragen beleidsmakers zich af te wat de resultaten zullen zijn van de verkiezing van Hassan Rowhani. Pro-Teheran “experts” hebben hem al snel bestempeld als “gematigd” en beweren dat hij een nieuw tijdperk van “gematigdheid” in de relaties met het Westen zal inluiden. Achter zo’n rooskleurig beeld zit een zorgvuldig ontworpen agenda, een die erop gericht is de druk op het regime te verlichten en de sancties op te heffen, met als tegenprestatie van het Iraanse regime de belofte om het nucleaire programma te beperken.
Deze analisten denken er echter niet aan dat als gevolg hiervan Teheran uiteindelijk tijd wint om het gevaarlijke nucleaire programma te versnellen. Het verontrustende is, dat deze verzoeningspolitiek stemmen wint in Washington. In dit geval kan het Westen zich minder dan ooit de tijd permitteren om tot de conclusie te komen dat de nieuwe president van Iran een wolf in schaapskleren is.
Het regime wil de wereld laten geloven dat de verkiezingen eerlijk en vrij waren. Hoewel de selectie van Rowhani door velen als een verrassing wordt omschreven, komt zijn verschijning maar al te goed uit voor een regime dat tijd wil winnen.
Rowhani is de herrijzenis van de “lachende mullah” Mohammad Khatami. De “lachende mullah”, bekend geworden door Khatami, is een tactiek die het regime gebruikt om zijn ware gezicht te verbergen. Dat gezicht van het regime ontmoeten mensen zoals de Britse minister van Buitenlandse Zaken Jack Straw wel graag en daarmee willen ze wel samen op de foto. Echter, net als Khatami, zal Rowhani aan de onderhandelingstafel met het Westen alles aannemen wat hem wordt aangeboden en er niets voor teruggeven.
De opkomst van Rowhani geeft ons echter een indicatie van de machtsstrijd die gaande is aan de top van het Iraanse regime. De Iraanse Opperste Leider is verzwakt door het feit dat het hem niet lukte de tweevoudig president Hashemi Rafsanjani ervan te weerhouden zich te registreren als kandidaat. Het uiteindelijke resultaat van de machtsstrijd en de vastberadenheid om nieuw verzet tegen de verkiezingen te voorkomen was de selectie van Rowhani in plaats van de voorkeur van Khamenei, Saeed Jalili. Het aanvaarden van een kandidaat die hij liever niet had maakt de Opperste Leider kwetsbaar en de kloof tussen de facties van het regime is verbreed.
Ongeacht de “gematigde” façade blijft het een feit dat het regime in Teheran niet is veranderd. Alles inzake het buitenlands beleid wordt uiteindelijk beslist door de Opperste Leider, met inbegrip van het nucleaire dossier, de betrokkenheid van Iran in Syrië, en de flagrante schendingen van de mensenrechten.
Westerse beleidsmakers moeten de lege retoriek terzijde schuiven en zich richten op de realiteit. Teheran reageert niet op onderhandelingen, maar gebruikt ze gewoon om tijd te winnen om hun doel na te streven. De beste optie waarmee de gevarieerde Iraanse crisis kan worden opgelost vereist geen militaire interventie, noch concessies doen aan een dictatuur, maar eerder een verbintenis aangaan met het Iraanse volk en hun verzetsbeweging teneinde op democratische wijze verandering te brengen. We moeten vandaag de dag de hand reiken aan groepen zoals de Nationale Raad van Verzet van Iran (NCRI).
Op 22 juni kwamen zo’n 100.000 Iraniërs bijeen om steun te betuigen aan de president-elect van de NCRI, Maryam Rajavi, die een tienstappenplan voor de toekomst van Iran had opgesteld. Dit plan, waarin wordt opgeroepen tot een democratische, seculiere republiek in Iran, vrij van kernwapens en executies, is iets dat door onze leiders moet worden ondersteund.
Deze bijeenkomst, zoals nog nooit eerder was voorgekomen, was het beste bewijs van de populariteit en de bekwaamheid van deze beweging om een levensvatbaar alternatief voor het Iraanse regime te bieden. Het is tijd dat wij in het Westen in solidariteit achter het Iraanse verzet staan, niet alleen omdat het juist is, maar omdat het de enige haalbare oplossing is voor het afwenden van het rampzalige vooruitzicht op militaire conflicten, een nucleair bewapend Iran, of erger nog, beide.
De toekomst van Iran ligt niet bij de moellahs, lachend of niet, maar zal eerder worden opgebouwd door het streven van het Iraanse volk naar democratie en vrijheid. We moeten de Iraanse mensen en hun georganiseerde verzet steunen om dit doel te bereiken.
David Amess, conservatieve MP voor Southend West, is voorzitter van de Britse parlementaire commissie Committee for Iran Freedom
