Ook al weet Alireza, de gevangene die zijn executie overleefde, dat zijn leven niet meer in gevaar is, hij is nog steeds in hechtenis en zijn familie staat onder druk.
Zijn 32-jarige vrouw, die met haar drie kinderen in een arme buurt in de buitenwijken van Bojnurd (noordoost Iran) woont, beschrijft haar leven :
Interviewer: Hoe gaat het met uw man?
De vrouw: Hij heeft geheugenverlies. Hij is veel dingen vergeten.
I: Hoe praat u met hem?
V: Ik zeg eerst wie ik ben. Hij is zijn geheugen kwijt. Zijn toestand is erger geworden sinds hij terug is in de gevangenis, omdat hij niet alle medicijnen krijgt die hij nodig heeft. Hij krijgt ook niet dezelfde zorg als in het ziekenhuis. Elke keer als ik hem bezoek moet ik uitleggen dat hij een executie heeft overleefd, en dan herinnert hij het zich. Hij is niet normaal.
I: Hoe komt dat? Hebben de artsen daar een verklaring voor?
V: Volgens hen zijn er twee redenen: ten eerste hebben zijn hersenen geen zuurstof gekregen en ten tweede is het de shock van de executie. Ze zeggen dat hij veel zorg nodig heeft om te herstellen.
I: Heeft zijn advocaat gesproken over een juridische oplossing?
V: We moeten een 3 miljard rial borgtocht (ongeveer $ 100.000) betalen om hem eruit te krijgen, maar ik kan dat geld nooit bij elkaar krijgen. Dat is absoluut onmogelijk. Ik ben zo arm dat ik mijn vaste woonlasten niet eens kan betalen.
I: Staat u momenteel op straat?
V: Op een gegeven moment werden we op straat gezet. Wat moet ik met drie kinderen? Mijn broer kwam tussenbeide en zei tegen de huisbaas dat hij ons daar nog een paar maanden moest laten wonen tot we een goedkopere plek gevonden hadden. Intussen vertellen ze me dat ik een borgtocht van 3 miljard rial moet betalen. Als we zoveel geld hadden, zou mijn man geen drugs hebben verkocht. Deze situatie is ontstaan doordat we er zo beroerd aan toe waren.” (Asre Iran – 4 februari 2014)