Het onderstaande interview werd, voorafgaand aan zijn executie, in de Evin- gevangenis afgenomen door de celgenoten van deze politieke gevangene. De antwoorden van de heer Khosravi zijn in zijn eigen handschrift.

Biografie:
Mijn vader was slager en mijn moeder huisvrouw. Ik woonde tot mijn 15de jaar in Abadan (tot het begin van de Iran-Irak oorlog), vervolgens tot 1988 in Nourabad Mamassani en mijn laatste woonplaats was Isfahan. Opleiding: alvorens te worden gearresteerd middelbare school wis- en natuurkunde, en toen tot het zesde semester theoretische scheikunde aan de Payam Noor Universiteit. Loopbaan: kwaliteitscontroleur van statische en dynamische (roterende) industriële lasapparatuur, met 17 jaar ervaring bij diverse industriële projecten in de staal-, chemische-, olie, gas-, petrochemische-, offshore-, koper-, hout- en papierindustrie.

Hoorde je vroeger, voor het vonnis, ook over executies?
Ik kreeg op mijn dertiende te maken met politieke activiteiten tijdens de revolutie van het Iraanse volk tegen de monarchie. Ik kreeg informatie over de gebeurtenissen van de revolutie, zoals het executeren van revolutionairen door het Pahlavi-regime. Daarna, toen ik tot de vele aanhangers hoorde van de van de belangrijkste oppositiebeweging tegen het regime van de mullahs, was ik me voortdurend bewust van het martelaarschap van de PMOI- aanhangers in verschillende steden door het hele land. Vervolgens, tijdens mijn gevangenisstraf van 1981-86, maakt ik het martelaarschap en de executie van veel van mijn Mojahedin-vrienden en -kameraden van nabij mee. Het grote aantal executies in de jaren ‘80, het bloedbad van politieke gevangenen in 1988, de executies in de jaren ‘90 en daarna, en meer recent de executie van vijf Koerdische politieke gevangenen (Farhad Vakili, Farzad Kamangar, Ali Heydariyan, Mehdi Eslamian, Shirin Alam Holi) in april 2010; de dood en het martelaarschap van Ali Saremi (politieke gevangene, PMOI- aanhanger, op 28 december 2010), de executie van de martelaren Jafar Kazemi en Haj Mohamamd Haj Aghayi op 24 januari en vele andere voorbeelden, deden mij beseffen, terwijl ik in eenzame opsluiting zat in Sectie 240, dat iedere politieke activist en vrijheidsstrijder over deze misdrijven heeft gehoord, ze heeft meegemaakt of ze uit de eerste hand heeft ervaren.

Hoe voelde je je als je hoorde dat iemand (om wat voor reden dan ook) was geëxecuteerd?
Mensen zijn naar de galg gebracht, voor het executiepeloton gezet, of gemarteld wegens hun geloof en hun streven naar gerechtigheid. Aan de andere kant krijg ik een gevoel van trots en waardigheid, dat ik als mens soortgenoten heb die hun woord en beloftes houden en die hun waardigheid met hun leven en vrijheid verdedigen. Ik moet van hen leren en hen als voorbeeld nemen.
Heb je eraan gedacht dat je op een dag ter dood veroordeeld zou worden?
Ja, daar heb ik over nagedacht, want ik wist heel goed dat de criminelen die over dit land regeren ook geen genade kennen voor schrijvers, journalisten, geestelijken en mensen zoals Zahra Kazemi, die gewoon haar werk voor de media deed. Ze hebben hen genadeloos en barbaars gedood, wat zouden ze met ons doen? En ik voor mij heb het begrepen en gevoeld. We zijn de politieke en seriemoorden van de 80-er en 90-er jaren door dezelfde criminelen en misdadigers niet vergeten.
Op de dag dat ik werd gearresteerd (24 februari 2008), ben ik tijdens het overbrengen van Rafsanjan naar het detentiecentrum van de inlichtingendienst van het regime in Kerman, in de auto erg geslagen, beledigd, vernederd en bedreigd. Het hoofd van dat operationele team zei: “Als we jou tegenwoordig niet toestaan om naar de universiteit te gaan, staan we dat je zoon ook niet toe. We zullen je vrouw en zoon ook ophalen en we zullen iets doen waardoor je vernederd en beschaamd wordt”. In die situatie dacht ik even aan mijn zoon Hessam en ik zei tegen mezelf: in plaats met zijn vader te leven, moet Hessam leven met zijn herinneringen en foto’s (en het zal afhankelijk zijn van zijn eigen geestelijke en persoonlijke situatie hoe hij het karakter en de activiteiten van zijn vader zal beschouwen). Maar goed, ik wil zeggen ja, ik heb erover nagedacht en ik wist met wat voor criminelen, beulen en de bloedvergietende vijanden ik geconfronteerd word en ik heb mijn testament gemaakt.
Toen je het vonnis vernam: hoe zie je de dood?
Ik beschouw de dood niet als negatief, want ik zie het niet als het eindpunt. Ik zie het letterlijk als een realiteit en in mijn persoonlijke, politieke en professionele leven ben ik keer op keer slechts enkele stappen ervan verwijderd geweest. Het vooruitzicht om voor een zaak te sterven doet me de waarde van het leven beter beseffen, een leven met liefde, liefde voor alles, voor mens en samenleving. Hoe dan ook, als we om ons heen kijken zien we dat ontelbare mensen er elke dag op verschillende manieren mee geconfronteerd worden. De dood is onvermijdelijk en kent vele aspecten in elk menselijk leven. In de literatuur (romans, verhalen, gedichten, spreekwoorden) en in de cultuur van elke samenleving, economie, politiek, religie, overal. Overal kent men gezegdes als: “De dood wacht voor ieders deur”.
Waar je ook bent, de dood zal komen, zelfs als woon je in een paleis. Alle wezens zijn sterfelijk en alle mensen zullen doodgaan.
De dood kan dan wel het einde van ons fysieke en materiële leven zijn, maar door een eervolle dood zullen we altijd blijven voortbestaan. Het deel van het leven met verachtelijkheid, vernedering en lijden gaat inderdaad echt dood, maar uiteindelijk is de dood niet alleen niet te betreuren, maar ik beschouw het eigenlijk niet echt als dood, maar een waar en eeuwig leven, liefdevol, eervol en lovenswaardig, en zulke mensen leven eeuwig en hebben een eeuwige invloed.
Ik heb de dood nog nooit gevreesd, hoewel zijn handreiking kwetsbaarder is dan alledaagsheid.  Mijn angst – echter – is om te sterven in een land waar het loon van een grafdelver hoger is dan de prijs voor menselijke vrijheid …..
Hoe dacht je over het leven toen je besefte dat je ter dood was veroordeeld?
(Ja, ja, het leven is mooi, het leven is een altijd brandend vuur – als je het aansteekt en de dansende vlammen zichtbaar zijn in elke hoek)
Ik voel dat, zolang ik geprobeerd heb om de vrijheid van de mensen te dienen, mijn leven niet verspild is en ik voel me opgelucht. Zelfs nu ik de doodstraf heb gekregen voel ik nog dezelfde verantwoordelijkheden op mijn schouders rusten: dat ik moet opkomen voor de rechten van de onderdrukten en moet streven naar een vrije en welvarende samenleving en dat deze verantwoordelijkheid nu nog zwaarder weegt en ik dit offer productief en nuttig moet zien te maken. Ik zal niet buigen voor dit wrede en criminele vonnis, omdat de vijand wil dat we worden vernederd en gebroken.
Wat is je laatste wens?
Ik heb altijd welvaart en welzijn gewenst voor ons volk, met een echt democratisch systeem in een land met mensenrechten, gebaseerd op de wil van het volk,  met de hoogste graad van menselijke relaties en economische rechtvaardigheid, religieuze, etnische en sekse gelijkheid, zonder enige uitbuiting, armoede, werkloosheid en corruptie.
Als je naar een normaal leven terug zou kunnen, wat zou je dan willen doen?
Dan zou ik nog sterker en standvastiger zijn om de dromen en aspiraties van de idealen van geloof, revolutie en bevrijding te realiseren.
Wat heb je geleerd van het leven?
Ik denk dat het antwoord al ligt in de vorige reacties. In ieder geval, wat ik van het leven begrepen heb kan misschien worden samengevat in een zin: eerlijkheid, inspanning, geduld in tegenspoed, opoffering voor het welzijn van anderen, hard werken en de mogelijkheden optimaal benutten.
Wat wil je dat de mensen voor je doen?
Ik heb geen persoonlijke verwachtingen van wie dan ook, ik wil alleen dat ze hun nationalistische verantwoordelijkheden en plichten goed begrijpen en dat ze bij beslissende en historische momenten actief en constant aanwezig zijn en hun strijdende Mojahedin-kinderen ondersteunen tot de vrijheid, ongeacht etnische en religieuze verschillen, bereikt is, om dan eensgezind bij de revolutionaire bevrijding aanwezig te zijn.
Is er iets waar je je leven voor wilt geven?
Natuurlijk. Vrijheid, bevrijding van het volk uit de verstikkende hindernissen en machten en het bereiken van de gewenste idealen van eenheid zijn naar mijn opvatting zo waardevol dat men zijn leven daarvoor kan geven.
Op het moment dat ik boog voor de vrijheid, was ik bereid om mijn leven daarvoor te geven
Wat zou je nog willen zeggen tegen je moeder, zoon, vrouw?
Tot het laatste moment en tot mijn laatste adem zal ik van jullie houden. Laat je nooit intimideren en overweldigen door de tirannie van tirannen en onderdrukkers.
Over bevrijding: wat zou je als eerste doen na de bevrijding?
Dat is een algemene en vage vraag. In het algemeen, als je politieke activiteiten bedoelt, rekening houdend met alle omstandigheden, zou ik doen wat het beste zou zijn in die specifieke situatie (ten opzichte van dezelfde menselijke idealen tegen repressie en dictatuur).
Wie zou je graag als eerste ontmoeten?
Het ontmoeten van mensen die zijn bevrijd van tirannie, onderdrukking en religieus fascisme, die gelukkig, vrolijk en opgewekt zijn, dat zou ik graag als eerste zien, het schouwspel van dansende en feestende mensen bij de omverwerping van dit kwaadaardige regime.
Zou je iets te doen om de doodstraf af te schaffen?
Dat zeker. In het verleden heb ik vaak geprobeerd de doodstraf van andere vrijheidsstrijders af te schaffen, hoewel onze belangrijkste taak is … het afschaffen van de belangrijkste oorzaak van al deze misdadige vonnissen.  In mijn ogen is vechten tegen dit regime de beste manier om de doodstraf af te schaffen, omdat we dan een van de gereedschappen afpakken die door hen gebruikt worden en we hen dwingen zich terug te trekken.
Nog iets over executies:
Executies zijn walgelijk, en in een vrij en welvarend toekomstig Iran zal er geen plaats voor zijn en ons geliefde land zou bij de landen zonder doodstraf moeten behoren.