27 juni 2015 – Elaine Chao: “Het aansporen van vrouwen in de samenleving is een van de belangrijke ontwikkelingen die momenteel in de wereld gaande zijn en als we iets uit de geschiedenis kunnen leren, dan is het wel dat geen enkel regime, hoe repressief of wreed ook, eeuwig kan blijven standhouden tegen wezenlijke hervormingen.”
Elaine Chao (foto) was acht jaar de Amerikaanse Minister van Werkgelegenheid. Zij was de eerste Aziatisch-Amerikaanse vrouw met een ministeriële post op nationaal niveau, en houdt zich vooral bezig met de rechten van vrouwen en meisjes. Elaine Chao was op 13 juni een van de deelnemers aan een belangrijke bijeenkomst in Parijs die in het teken stond van democratie en mensenrechten in Iran en de bescherming van vluchtelingen. Bekende persoonlijkheden uit heel Europa, Amerika, Canada, de Arabische landen en de Iraanse democratische beweging namen hieraan deel.
Elaine Chao beschreef deze gebeurtenis als een unieke kans om uitdrukking te geven aan steun voor degenen die democratische veranderingen en fundamentele vrijheden voor het Iraanse volk willen. In haar toespraak had ze het over de discriminatie van vrouwen en meisjes in Iran. Aan de situatie van Iraanse vrouwen en meisjes die het meest getroffen worden door het onderdrukkende beleid van het huidige regime, moet aandacht worden besteed.
Elaine Chao: “U weet dat de laatste 50 jaar overal ter wereld de vrouwen een revolutie hebben doorgemaakt betreffende hun mogelijkheden op het gebied van onderwijs en het bedrijfsleven. Meer vrouwen dan ooit tevoren hebben een opleiding en een baan en leveren een belangrijke bijdrage aan hun gezinnen en aan de samenleving.
Terwijl de discriminatie van vrouwen in andere landen is verboden, wordt het in Iran tot wet verheven. Terwijl in andere landen vrouwen worden aangemoedigd, worden ze in Iran gestraft.
Uit recente rapporten blijkt dat nieuw ingevoerde quota, beperkingen en verbodsbepalingen de toegang van vrouwen tot het hoger onderwijs in Iran beperken. Het is verboden voor vrouwen om aan de universiteit studierichtingen te volgen waardoor ze toegang zouden krijgen tot beroepen met een hoog inkomen, zoals medicijnen of engineering. Er zijn quota ingevoerd om het aantal universitair afgestudeerde vrouwen te verminderen. En de universiteiten hebben 77 studierichtingen totaal verboden voor vrouwen, een beleid dat is goedgekeurd en gefinancierd door het huidige Iraanse regime.
Het is niet verwonderlijk dat de werkloosheid onder jonge Iraanse vrouwen enorm is: 42%, dat is bijna twee keer zo hoog als onder mannen. Zoals te verwachten staan op veel afbeeldingen die in het Westen te zien waren tijdens de democratische protesten in Teheran jonge Iraanse vrouwen. Vandaag moeten de vrouwen in Iran deze boodschap van ons horen: We zien jullie, we horen jullie, jullie worden niet vergeten!”
“Vrouwen en meisjes worden vandaag in Iran geconfronteerd met moeilijke uitdagingen. Wetten beperken en controleren bijna elk aspect van het leven van vrouwen: hoe ze zich moeten kleden, met wie ze mogen trouwen, hoe ze hun geld kunnen verdienen. Maar uiteindelijk zal deze onderdrukkende heerschappij niet zegevieren.
Het aansporen van vrouwen in de samenleving is een van de belangrijke ontwikkelingen die momenteel in de wereld gaande zijn en als we iets uit de geschiedenis kunnen leren, dan is het wel dat geen enkel regime, hoe repressief of wreed ook, eeuwig kan blijven standhouden tegen wezenlijke hervormingen.
Daarom moeten diegenen van ons, voor wie vrijheid belangrijk is, blijven vechten tegen dit beleid van onderdrukking, met onze getuigenis, onze kracht en onze acties.”