16 juli 2015 -Schendingen van de mensenrechten van de vluchtelingen in Irak: Waarom moeten onze advocaten en journalisten bij de toegangspoort van Camp Liberty omkeren? Waarom mag de waarheid over deze gevangenis niet naar buiten gebracht worden?

In het detentiecentrum Camp Liberty in de buurt van Bagdad vrezen meer dan 2.500 Iraanse vluchtelingen, waaronder honderden vrouwen, dagelijks voor hun leven. Als fervente tegenstanders van extremisme en fanatisme lopen ze groot gevaar te worden aangevallen door extremistische terroristische groeperingen. De Iraanse ballingen worden door de Iraakse troepen die de controle over Camp Liberty hebben gekweld door slopende mensenrechtenschendingen.

Juli 2015: Iraanse asielzoekers in Camp Liberty protesteren tegen repressie en mensenrechtenschendingen.

Camp Liberty lijkt op een gevangeniskamp, ​​omdat de Iraanse ballingen daar het recht op bewegingsvrijheid of contact met de buitenwereld wordt ontzegd. Advocaten, mensenrechtenwaarnemers, journalisten en familieleden worden door het Iraakse leger niet in het kamp toegelaten.

VN-verslagen bevestigen dat het hier gaat om onrechtmatige, willekeurige detentie, want er bestaat geen juridische reden om de Iraanse asielzoekers vast te houden. Hun gevangenschap is een schending van het internationaal humanitair recht, de mensenrechten en het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten.

Schokkende berichten uit Camp Liberty beschrijven de situatie van de vluchtelingen. In een brief schrijft de Iraanse balling Alireza Khalu onder meer:

In de meest afgelegen gevangenissen en zelfs in dictatoriale staten hebben gevangenen bepaalde minimale rechten. Bovendien hebben alle gevangenen het recht om te worden vertegenwoordigd door een advocaat, het recht om te praten met verslaggevers, en het recht om te worden bezocht door familie en vrienden.

Hier in Camp Liberty echter, een geplunderde en verlaten voormalige Amerikaanse militaire basis naast de internationale luchthaven van Bagdad, waar ik met duizenden andere kampbewoners leef, gelden deze rechten niet voor ons. Man ontzegt ons zelfs vrije toegang tot medische zorg, bewegingsvrijheid en elk contact met de buitenwereld.

Ik word gevangen gehouden op een plek die veel mensenrechtenactivisten zouden omschrijven als een concentratiekamp. Het is verboden om computers of elke andere vorm van communicatiemiddelen het kamp binnen te brengen. Zelfs het bezit van een telefoon, in de 21e eeuw een van de meest fundamentele levensbehoeften, wordt hier door de Iraakse autoriteiten als een misdaad beschouwd.

De eerste en de laatste keer dat er in het kamp– dat door vier meter hoge betonnen muren is omgeven – verslaggevers te zien waren was in september 2012. Natuurlijk mochten ze zich niet vrij door het kamp bewegen. De toenmalige nationale veiligheidsadviseur van de Iraakse regering begeleidde hen bij een nauwkeurig voorbereide rondleiding door Camp Liberty om te beweren dat de leefomstandigheden hier boven de gebruikelijke standaard liggen!

Dan vraag ik: Waarom laat de militaire commandant van het kamp geen communicatiemiddelen en computers toe in Liberty? Waarom moeten onze advocaten en journalisten bij de toegangspoort van Camp Liberty omkeren? Waarom mag de waarheid over deze gevangenis niet naar buiten gebracht worden? Als het leven in Camp Liberty werkelijk boven de norm voor vluchtelingen ligt, waarom worden de deuren dan voor bezoekers gesloten?

Mijn vrienden en ik heb hebben niets anders gedaan dan opkomen voor de vrijheid en de universele rechten van de mens. De reden waarom we in deze gevangenis zijn opgesloten is dat we niet buigen voor het terroristische regime in Iran.