SMV roept Iran op de mensenrechtenverdedigster Narges Mohammadi onmiddellijk en onvoorwaardelijk vrij te laten als gewetensgevangene.

4 augustus 2015 – Narges Mohammadi heeft ruim tien jaar lang periodiek vastgezeten vanwege haar inzet voor mensenrechten in Iran. Drie maanden na haar meest recente opsluiting schrijft ze vanuit de gevangenis deze persoonlijke brief over wat het betekent om gescheiden te zijn van haar kinderen.

De veiligheidsagenten vernielden de deur en gingen mijn huis binnen. Kiana zat op mijn schoot met haar armpjes om mijn nek. Ze was doodsbang en klampte zich aan me vast. Ali was enorm opgewonden. Hij liep de agenten achterna en waarschuwde constant: ‘Kom niet aan mijn spullen.’ Hij riep Kiana en zei: ‘Kiana, kom kijken, meneer Domoor probeert onze dingen te stelen.’

De  veiligheidsagenten waren gekomen om me mee te nemen naar het ministerie van Inlichtingen. Ali rende rond met zijn gele speelgoedgeweer en zei dat hij met me mee wilde. Mijn lieve Kiana hield mijn jurk vast en zei: ‘Moeder Narges, niet weggaan.’ Met grote moeite maakte ik me los van mijn kinderen, en toen ik het huis uit ging, hoorde ik ze huilen. Vervolgens stapte ik met de agenten in de auto.

Op 5 mei 2015 gingen mijn lieve om zeven uur naar school. Om half acht klopten veiligheidsagenten aan bij mijn appartement. Ze zeiden: ‘Maak de deur open, je moet met ons meekomen.’ Ze brachten me over naar de vrouwenafdeling van de Evin-gevangenis.

Ik kijk nu op de klok en de vlucht van Ali en Kiana is vertrokken. En ik, een moeder die de pijn en lijden moe is, is achtergebleven. Mijn hart is in honderd stukken gescheurd. Mijn handen strekken zich als vanzelf uit naar de hemel. Lieve Heer, pak alstublieft mijn handen en schenk me het geduld dat ik nodig heb. Ik zal hun onschuldige gezichten lange tijd niet kunnen zien. Mijn handen gaan naar mijn borst die in vuur en vlam lijkt te slaan. Mijn wangen branden van de tranen die langs mijn gezicht biggelen. De lava die uit mijn ogen stroomt voelt als vuur uit de diepten van mijn hart.

Deze blog is ontleend aan een brief van Narges Mohammadi aan de openbaar aanklager in Teheran in juli 2015, waarin ze daarnaast vraagt om een betere behandeling van vrouwen in de gevangenis. Sinds het vertrek van haar kinderen uit het land heeft Narges geen toestemming gekregen om via de telefoon met hen te praten.