• Farzad Madadzadeh zei dat hij in de gevangenis tot wel zestien uur per dag werd geslagen

• Hij werd geslagen door bewakers die hem in het rond gooiden alsof hij een voetbal was

• De voormalige gevangene vertelde dat bewakers gevangenen drugs toedienden om hen verslaafd te maken

• Hij werd gedurende zes maanden vastgehouden in eenzame opsluiting in een cel van anderhalf bij twee meter

• Paria omschrijft hoe haar vader gevangen werd gehouden in afschuwelijke omstandigheden

Door Jenny Stanton voor MailOnline

Zaterdag 10 oktober 2015

Geblinddoekt en met zijn handen in de boeien werd Farzad Madadzadeh tot wel zestien uur per dag in een Iraanse gevangenis geslagen. Hij werd geëlektrocuteerd en geslagen door drie bewakers die hem in het rond gooiden alsof hij een voetbal was, voordat ze hem terugbrachten naar een kleine eenpersoonscel. Elke nacht, vijf jaar lang, zou hij in slaap vallen met de vraag of de dood de volgende ochtend voor hem zou komen, of dat er een nieuwe dag van marteling en ondervraging in het verschiet lag.

Zijn enige misdaad? Hij sprak zich uit tegen het Iraanse regime.

Ontstellend: geblinddoekt met zijn handen in de boeien werd Farzad Madadzadeh (foto) tot wel zestien uur per dag in een Iraanse gevangenis geslagen.

Schokkend: Farzad werd eerst naar de beruchtste gevangenis van Iran gebracht, de Evin gevangenis, waar de gevangenen veelvuldig gebruik van marteling hebben gemeld.

“Je wordt onderworpen aan alle soorten van marteling – zowel psychisch als lichamelijk” , vertelde hij aan Mail Online. “Voortdurende verhoren, steeds geslagen worden, de klok rond. Ieder moment verwacht je dat er iets gebeurt – een nieuwe martelsessie of een veroordeling tot de doodstraf. Je bent totaal geïsoleerd van de rest van de wereld. De enige stem die je hoort is de stem van de dood.”

Hij beweert dat bewakers drugs, waaronder heroïne, de gevangenis in brachten om verslaving te bevorderen, zodat het voor de ondervragers gemakkelijker werd om de gevangenen te breken wanneer ze onthoudingsverschijnselen kregen.

De 30-jarige spreekt zich uit na zijn ontsnapping uit het land twee maanden geleden en voorafgaand aan een bijeenkomst in Parijs vandaag om te protesteren tegen de stijging van het aantal executies in Iran. Hij zal worden vergezeld van de 18-jarige Paria Kohandel wiens vader – een politiek gevangene – nog achter de tralies zit in Iran.

Het afgelopen jaar had het land het op een na hoogste aantal executies van de wereld direct na China, en ook executeerde het de meeste minderjarige delinquenten, aldus Human Rights Watch. En het blijft een van de grootste gevangenbewaarders van bloggers, journalisten en social media-activisten.

Ze maakt haar punt. Een verbolgen demonstrant, met groen masker ter ondersteuning van de campagne, toont haar minachting voor Ahmadinejad.

Farzad, geboren in Jolfa in noordwest Iran, werd politiek activist na het bekijken van een illegale televisiezender, gerund door de Iraanse Volksmojahedin, een oppositiebeweging die de omverwerping van de Islamitische Republiek Iran bepleit. Hij en anderen zoals hij begonnen een oppositiecel en verspreidden pamfletten, hingen vlaggen op, namen deel aan demonstraties en hielpen mee om jongeren te mobiliseren. Farzad hield zich bezig met het krabbelen van antiregime graffiti op muren en het verzamelen van informatie voor het verzet – al die tijd zonder geweld protesterend.

Hij werd in februari 2009 gearresteerd en veroordeeld tot vijf jaar cel voor het steunen van de Iraanse Volksmojahedin – die werd door de Verenigde Staten in 2012 van de lijst van terroristische organisaties verwijderd en door de EU in 2009. Dit was kort voor de opstand in juni 2009, toen in het land een massademonstratie uitbrak als gevolg van de herverkiezing van Mahmoud Ahmadinejad, volgens velen als gevolg van verkiezingsfraude. Het waren de grootste protesten die het land sinds de islamitische revolutie van 1979 had gezien.

Farzad werd eerst meegenomen naar de Evin gevangenis, de beruchtste gevangenis van Iran. “Ik was tien maanden in afdeling 209, die door het Ministerie van Inlichtingen wordt beheerd”, zo legt hij uit. “Het is de allerergste afdeling van heel Iran. Ik werd meteen geblinddoekt. De verhoren begonnen – van 8 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds of middernacht. Als je dingen zei die zij niet wilden horen of je schikte je niet, begonnen ze te slaan. Ze sloegen je heel hard, zo hard als ze konden. Je werd om middernacht naar je eigen eenpersoonscel gebracht. De volgende dag ging het door.”

Het was een van de ondervragers van Farzad die hem meedeelde dat zijn straf vijf jaar was. Naar zijn weten was er geen rechtszaak geweest. Hij werd gedurende zes maanden in eenzame opsluiting vastgehouden in een cel van anderhalf bij twee meter – maar na  vier maanden gevangenisstraf werd familiebezoek toegestaan. “Toen mijn moeder en mijn vader en zus kwamen om mij te bezoeken, vroegen ze mij: “Waar is onze zoon?” Zij herkenden me niet omdat ik zo erg geslagen was.

De ondervraging van Farzad in de Evin gevangenis (foto) ging drie of vier maanden door, hoewel hij niet met zekerheid kan zeggen hoeveel tijd er precies verstreken is.

Het was een van de ondervragers van Farzad die hem meedeelde dat zijn straf vijf jaar was. Naar zijn weten was er geen rechtszaak geweest.

Farzad hield zich bezig met het krabbelen van antiregime graffiti op muren en het verzamelen van informatie voor het verzet – al die tijd zonder geweld protesterend.

“Zij pleegden te martelen met stroomstokken en veel mensen kregen brandwonden toegebracht met sigarettenaanstekers op hun rug. Iemand werd zo hard op zijn oor geslagen dat hij doof werd. Ik heb zelf gehoorproblemen vanwege alle slagen op mijn oor. Er werd geen echte dokter toegelaten om ons te behandelen. Ze martelden de gevangenen dood door hen elke medische behandeling te onthouden.”

Twee van zijn vrienden, politieke gevangenen die aan de opstand hadden deelgenomen, waren veroordeeld tot executie. De mannen vertelden hem dat de verhoorders hen de vingernagels hadden uitgerukt.

Bij een gevangene werd de rug tijdens het verhoor gebroken zonder medische behandeling te ontvangen, een ander was verkracht door een mannelijke bewaker – wat  hem aanzette tot het doen van een valse bekentenis, zei hij.

De ondervraging van Farzad ging drie of vier maanden door, hoewel hij niet met zekerheid kan zeggen hoeveel tijd er precies verstreken is. Hij werd voortdurend ondervraagd over de oppositieorganisatie en er werd hem al snel gevraagd om er zich publiek tegen uit te spreken.

“Het ergste aan een gevangenis is dat ze je beste vrienden meenemen en ophangen”, voegde hij eraan toe. “Je kunt je niet voorstellen hoe het voelt om ’s nachts in je cel te liggen en in de morgen wordt je wakker en dan zie je dat je beste vriend is opgehangen. De mensen waar je zo innig contact mee had en hun enige misdaad was dat ze in democratie geloofden of naar Kamp Ashraf waren geweest.”

Dit kamp in Irak was de thuisbasis van het hoofdkwartier van de Iraanse Volksmojahedin, en daar was het waar Farzads broer en zus in april 2011 waren gedood.

In 2009 leveren demonstranten in de straten van Teheran slag met de politie; bij de gevechten verbranden ze papieren en gooien projectielen.

Voormalige gevangenen beschrijven het routinematig gebruik van marteling in de gevangenis, gecombineerd met eenzame opsluiting en ontzegging van het recht op juridische hulp.

Irakese veiligheidstroepen bestormden het kamp en men denkt dat maar liefst 36 mensen zijn gedood – een aantal dat door Irakese ambtenaren wordt betwist.

“Ze waren helemaal weerloos en werden overreden door tanks and ander zwaar wapentuig”, aldus Farzad. In dit tijd zat hij in de Gohardasht gevangenis, nabij Teheran, waar zijn medegevangenen onder andere 13- en 14-jarigen waren die per ongeluk iemand hadden gedood en wachtten tot zij werden opgehangen zo gauw ze 18 jaar waren. Het was in deze gevangenis waar hij er getuige van was dat er drugs – heroïne, cocaïne en methamfetamine – binnen werden gebracht.

“Het Ministerie van Inlichtingen en de bewakers zelf verspreidden doelbewust drugs in gevangenissen om de gevangenen verslaafd te maken”, vertelde Farzad aan MailOnline. “Wanneer gevangenen eenmaal verslaafd zijn, dan kunnen ze hen dwingen tot alles wat ze maar willen. Ze geven het idee om zich te verzetten dan op. Als je 30 gram van dit soort drugs op straat bij je hebt, wordt je veroordeeld tot executie. Ze hebben zelfs geprobeerd mij drugs te geven in de gevangenis, wat ik geweigerd heb.”

Ondanks bedreiging met slaag zette hij zijn activistische werk voort achter de tralies tot aan zijn vrijlating. Gevraagd waarom, legt hij uit: “Zwijgen is verraad. Als ik gezwegen had, zou dat het meest verachtelijke zijn geweest dat ik had kunnen doen.”

Op de dag waarop hij zou worden vrijgelaten februari 2014, wachtte Farzads opgewonden familie tien uur lang buiten de gevangenis in de bittere kou. Hij vertelde dat hij uit wrok nog twee extra dagen werd vastgehouden.

Men gelooft dat er nog steeds honderden politieke gevangenen in de gevangenissen van Iran worden vastgehouden.

Volgens een door het Iran Human Rights Documentation Center eerder dit jaar uitgebracht rapport, laat bewijsmaterieel zien dat de gevangenissen lijden aan extreme overbevolking, slechte hygiëne en slechte kwaliteit van het water, onvoldoende medische voorzieningen, geweld gericht tegen politieke gevangenen en gewetensgevangenen en voortdurend misbruik van gevangenen door de autoriteiten.

Farzad mocht Iran niet verlaten, maar ontvluchtte het land in het geheim en kwam in augustus dit jaar in Europa aan – veel van zijn familieleden zijn nog in Iran en hij is terughoudend om over hen te praten omdat hij bang is dat zij dan problemen krijgen.

“Af en toe schrik ik midden in de nacht wakker, bang dat ik gearresteerd word”, zei hij. “Ik weet dat het niet echt is, maar dit gevoel komt terug.”

Paria’s vader is de bekende politiek gevangene Saleh Kohandel, die voor het eerst werd gevangen gezet toen ze slechts vier jaar oud was.

De vierjarige Paria Kohandel met haar vader Saleh. ‘In tien jaar heb ik mijn vader maar drie keer omhelsd en zijn hand vastgehouden’, zo vertelde ze aan MailOnline.

‘Ik weet dat deze herinneringen en deze gevoelens niet meer zullen verdwijnen. Dat gaat alleen voorbij wanneer het regime is omvergeworpen.”

Farzad vertelde dat hij met de media spreekt omdat hij dan een stem kan zijn voor wie geen stem hebben – degenen die gestorven zijn en anderen die door het regime zijn onderdrukt.

Wie ook heel graag wil vertellen, is Paria, die eveneens uit Iran ontsnapte en Farzad vergezelde tijdens het gesprek met MailOnline gisteren via de videoconferentie.

Zij is vrouwelijk activist, geboren in Teheran, en haar vader is de bekende politiek gevangene Saleh Kohandel, die voor het eerst werd gevangen gezet toen ze slechts vier jaar oud was. Hij zit nu vanwege zijn verzet tegen het regime een straf van 10 jaar uit in de Gohardasht gevangenis en zij bezocht hem tijdens zijn gevangenschap. Saleh zat eerst vijf maanden gevangen en de tweede keer was toen zij 6 jaar was, toen voor een jaar. Ze vertelde dat, toen zij negen was, de Revolutionaire Garde hun huis binnenviel en een geweer tegen haar hoofd hield voordat ze haar vader voor de laatste keer arresteerden. Zijn rechtszaak duurde maar een paar minuten, maar vanwege media-aandacht, inclusief interviews met zijn vrouw – Paria’s moeder – werd hij niet geëxecuteerd, vertelde ze.

In 2008 verhuisden haar moeder en haar oudere zus naar Kamp Ashraf, kort voordat haar oom en tante daar werden vermoord.

“Vanaf mijn twaalfde tot nu toe bezocht ik alleen mijn vader in de gevangenis”, vertelt Paria. “ Dat was moeilijk voor mij omdat er niemand met me meeging. Ik zag kinderen die zagen hoe hun vaders en moeders huilden omdat zij hen maar een keer in de vijf jaar of zes jaar gezien hadden, en ik was een van hen. In tien jaar heb ik mijn vader maar drie keer omhelsd en zijn hand vastgehouden.”

De omstandigheden omschrijvende, geeft Paria aan: “Het was vol daar. Mijn vader schreef in een brief dat ze sommige nachten op het toilet sliepen.”

Paria zelf nam deel aan de protesten in 2009, toen ze nog heel jong was, en ze moedigde haar klasgenootjes aan ook deel te nemen aan de demonstraties. Bij de vraag of ze bang was toen ze uit Iran ontsnapte, zegt Paria: “Ja, maar in mijn gedachten is het regime nog angstaanjagender. Ik had gezien wat er gebeurde met mijn vader en andere mensen.” Ze is bang dat haar vader wordt geëxecuteerd daar of dat hij sterft achter de tralies.

Volgens gegevens van de International Campaign for Human Rights in Iran zijn er minimaal zesduizend mensen gearresteerd sinds de verkiezing in 2009, wegens “vreedzaam demonstreren voor hun politieke inzichten, voor het geven van hervormingsgezinde zienswijzen, of voor het familie zijn van degenen die dat doen”. Het rapport claimt dat marteling routine is, dat er wijdverbreid sprake is van langdurige eenzame en incommunicado opsluiting, en dat er geen toegang wordt geboden tot juridische raadslieden om te helpen met hun probleem. De organisatie zegt dat het aantal executies erg is gestegen sinds 2009 en zegt dat vrouwen te maken hebben met wettelijke discriminatie, ook met hun plicht tot gehoorzaamheid aan hun echtgenoot, dat ze beperkt worden in hun reizen en hun recht op arbeid. Vrouwen kunnen een boete krijgen voor overtreding van de voorgeschreven Islamitische kleedregels, voor het niet op de juiste manier dragen van de hijab in het openbaar.

Paria legt uit: “In Iran is het gedwongen dragen van de hijab het grootste probleem voor vrouwen.” Ze zegt dat ze zag hoe een vriendin op straat geslagen werd vanwege de manier waarop ze haar hoofddoek droeg.

De International Campaign for Human Rights in Iran uit ook zorgen m.b.t. etnische en religieuze discriminatie, godsdienstvrijheid, vrijheid van meningsuiting en het recht op onderwijs, en nog andere zaken.

Farzad en Paria zullen deelnemen aan de bijeenkomst die om half drie vanmiddag in het kader van de Werelddag tegen de Doodstraf gehouden wordt in het Palais Brongniart. Pumla Makaziwe, dochter van Nelson Mandela, zal ook een van de deelnemers zijn.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-3267387/Electrocution-rape-drug-induced-confessions-Political-prisoner-reveals-reality-brutal-torture-hangings-Iran-s-notorious-jail-months-escape-Europe.html