11 oktober 2016- Nazanin Zaghari-Ratcliffe werd door een Revolutionaire Rechtbank in Teheran veroordeeld tot vijf jaar gevangenis, omdat ze betrokken geweest zou zijn bij “pogingen tot omverwerping” van het regime in Iran.  Mensenrechtenactivisten en Iran-deskundigen omschrijven deze beschuldigingen als absurd. Het regime in Teheran gebruikt dergelijke gevallen om politieke druk uit te oefenen. De echtgenoot van gevangene, Richard Ratcliffe, die in Londen woont, voert een internationale campagne voor de vrijlating van zijn vrouw.

Nazanin Zaghari-Ratcliffe (op de foto met haar dochtertje Gabriella) zit nu meer dan zes maanden in Iran in hechtenis. De Britse staatsburger van Iraanse afkomst is projectleider bij de Thomson Reuters Foundation, een stichting ter bevordering van onafhankelijke journalistiek en de rechtsstaat.

Begin september werd de medewerkster van de stichting door een revolutionaire rechtbank in Teheran veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf. In juni was de aanklacht tegen Nazanin Zaghari-Ratcliffe door de Iraanse rechterlijke macht ingediend. De Revolutionaire Garde beschuldigde haar ervan betrokken te zijn bij “pogingen tot omverwerping” van het regime in Iran. Mensenrechtenactivisten en Iran-deskundigen omschrijven deze beschuldigingen als absurd. Het regime in Teheran gebruikt dergelijke gevallen om politieke druk uit te oefenen – zoals al eerder gedaan werd bij vele andere gevangenen met een dubbele nationaliteit.

De echtgenoot van de gevangene, Richard Ratcliffe, die in Londen woont, voert een internationale campagne voor de vrijlating van zijn vrouw en probeert de wereld attent te maken op het leed van zijn gezin. In een Amnesty-blog schreef hij begin oktober o.a.:

Het is nu zes maanden geleden dat mijn vrouw Nazanin werd gearresteerd en opgesloten is in een Iraanse gevangenis. Het is zes maanden geleden dat het paspoort van onze tweejarige dochter Gabriella werd ingenomen, zodat ze in Iran moest blijven.

Nazanin werkte in het Verenigd Koninkrijk voor goede doelen. Nazanin en Gabriella waren in Iran op vakantie om Nazanins ouders te bezoeken. Op 3 april, toen ze weer naar huis terug wilden gaan, werd Nazanin gearresteerd bij de incheckbalie op de luchthaven. Sindsdien is onze wereld compleet veranderd.

Nazanin werd naar de gevangenis van Kerman gebracht, 1000 km verwijderd van haar familie. Ze zat daar in eenzame opsluiting, en werd eindeloos ondervraagd door de Revolutionaire Garde, zonder toegang te hebben tot een advocaat of haar familie. Al gedurende deze verhoren waren er in de Iraanse pers vele beschuldigingen te lezen, ze zou een spionagenetwerk leiden voor Groot-Brittannië en andere buitenlandse overheden en ze zou proberen om het regime “op een zachte manier omver te werpen”. Toen ze gearresteerd werd was ze gezond, een paar weken later kon ze niet eens meer lopen.

Na te zijn verhoord werd haar beloofd dat ze zou worden vrijgelaten. In plaats daarvan werd ze naar de beruchte Evin gevangenis gebracht, waar ze te horen kreeg (en later zeiden ze dat ook tegen ons) dat zij als politiek onderpand werd vastgehouden en dat ze vrijgelaten zou worden zodra de Britse regering een overeenkomst met hen had gesloten.

Vorige maand werd Nazanin na een geheim proces bij het Revolutionaire Hof tot vijf jaar gevangenisstraf veroordeeld. Het vonnis was gebaseerd op geheime aanklachten met betrekking tot de “nationale veiligheid”. Wij verwachten een beroepsprocedure, maar de autoriteiten delen ook dan nooit mee wanneer die zal plaatsvinden.

Gabriella, onze dochter, is intussen al een kwart van haar leven van ons gescheiden. Haar tweede verjaardag moest ze zonder beide ouders vieren. Nazanin zegt dat gescheiden te zijn van Gabriella het moeilijkst is van alles wat ze moet doormaken.

Vandaag de dag is het precies zes maanden. Gedurende al die tijd waren de Iraanse autoriteiten nooit bereid om me te ontmoeten en me te uit te leggen waarom mijn gezin wordt vastgehouden.

Ook was het een schok voor mij te merken hoe weinig de Britse regering hen kan beschermen of in het openbaar kan optreden tegen deze behandeling van een Britse moeder en haar kind. Op de conferentie van de Conservatieve Partij zei de minister van Buitenlandse Zaken gisteren dat Groot-Brittannië zich wereldwijd  moet inzetten ​​voor democratie en mensenrechten en tegelijkertijd dat het land de wereldwijde vrijhandel moet bevorderen. Terwijl de regering haar “bezorgdheid” – maar nooit kritiek – heeft geuit over de behandeling van Nazanin en Gabriella, hebben ze nooit gezegd dat de beschuldigingen onzin waren, en hun vrijlating geëist.

Nazanin is een van de verscheidene Britse staatsburgers met een Iraans paspoort (d.w.z. personen met een dubbele nationaliteit) die om politieke redenen in een Iraanse gevangenis zitten. Zij behoort tot de staatsburgers van westerse landen, die bij een golf van arrestaties zijn aangehouden toen zij hun familie bezochten, en beschuldigd zijn van delicten tegen de nationale veiligheid.

Terwijl sommige landen meer succes hadden betreffende het vrijlaten van hun burgers, past het Verenigd Koninkrijk een nieuw beleid toe op met betrekking tot Iran – handel en reizen worden aangemoedigd om aan te tonen dat het Verenigd Koninkrijk na de Brexit open staat om zaken mee te doen. De regering heeft zijn ambassade in Teheran heropend en bevordert nieuwe betrekkingen met Iran. Het risico bestaat dat er meer gezinnen zullen moeten doormaken wat wij nu doormaken.

De verklaring van gisteren van de minister van Buitenlandse Zaken valt samen met een nieuwe fase van onze campagne bij Amnesty: we hebben een petitie opgesteld waarin aan de minister van Buitenlandse Zaken wordt opgeroepen om meer te doen. Als het beleid van de overheid is om meer reizen naar Iran en handel met het land te stimuleren en “zich hartstochtelijk voor de mensenrechten in te zetten”, moeten ze hun eigen burgers beter beschermen tegen mensenrechtenschendingen.

De minister van Buitenlandse Zaken moet zich er duidelijk in het openbaar over uitspreken dat deze vervolging door de Iraanse autoriteiten moet ophouden. Hij moet er sterker op aandringen dat Nazanin en Gabriella weer thuis kunnen komen – net zoals andere landen daarin ook met hun burgers zijn geslaagd. Tot die tijd moet hij er ook voor zorgen dat Nazanin eerlijk behandeld wordt.

We hebben nu een nieuwe Britse ambassadeur in Iran en ik heb hem gevraagd of hij Nazanin niet persoonlijk in de gevangenis kan bezoeken. Ik vroeg hem of hij een brief van mij aan haar kan geven, zoals in soortgelijke gevallen ook door andere ambassadeurs is gedaan.

Naast al die grote politiek en het afwachten als onderpand – voor Nazanin zijn het de simpele dingen die veel voor haar betekenen: een bezoek van Gabriella of een telefoongesprek met mij, een herinnering aan de buitenwereld, dat iemand aan haar denkt.

De belangrijkste en sterkste boodschap van Amnesty was altijd dat er aan gevangenen gedacht wordt, dat ze er te midden van die overweldigende ervaring van wreedheid aan herinnerd worden dat daarbuiten vriendelijkheid en licht bestaat en dat ze niet alleen zijn.

Ik dank u dat u ons – en de overheid – daaraan herinnert.

Doe een beroep op de Britse regering om zich in te zetten voor Nazanin!