De gevangenzittende mensenrechtenactiviste Golrok Ebrahimi Iraee heeft op de gedenkdag van de terechtstelling van drie Koerdische politieke gevangenen, Zanyar en Loghman Moradi en Ramin Hossein Panahi, een brief gestuurd vanuit de beruchte Qarchak-gevangenis. In deze schokkende brief bestempelt ze dit detentiecentrum in Varamin als ‘de grootste vrouwengevangenis in het Midden-Oosten’.

De vertaling van de volledige tekst van de brief van Golrok Ebrahimi Iraee luidt als volgt:

Er is, in een notendop gezegd, geen leven in de Qarchak-gevangenis van Varamin, de grootste vrouwengevangenis in het Midden-Oosten. Hier is te zien hoe diepgaand de ramp is die is gecreëerd door degenen die de machtposities bekleden. Dit vormt in alle facetten een weerspiegeling van onze samenleving onder een autoritair bewind.

Voor een deel van de gevangenen verstrijkt de tijd doelloos. Ze doen letterlijk niets, en in al die jaren dat ze vastzitten is er niemand die zich bekommert om deze eindeloos voortdurende afschuwelijke situatie.

Sommige andere gevangenen krijgen op den duur promotie door zich in dienst te stellen van de gevangenisleiding en bewakers. Ze worden aldus hun handlangers en verhogen de druk op andere gedetineerden.

Weer andere gevangenen doen allerlei werk en zorgen dat de raderen van de gevangenis blijven draaien, uiteraard zonder daarvoor betaald te krijgen. Hun ogen staan dof en hun huid is vaal en ze hebben hun wil verloren. Ze hebben honger en het ontbreekt hun aan alles. Ze krijgen zelfs geen volledige maaltijd en worden standaard met minachting bejegend. De meest betreurenswaardige van deze arbeiders zijn degenen die het eten van de gevangenen rondbrengen.

Ze hebben geen werkkostuums. Ze brengen in hun sjofele en soms gerafelde kleding het voedsel van meer dan 1000 gevangenen van de keuken naar de diverse afdelingen. Ze kijken rond alsof er nooit iemand van hen heeft gehouden. En ze krijgen er niets voor, geen cent!

Ze voerden hun dwangarbeid elke dag uit met behulp van twee oude wagens. In april van dit jaar gingen de wielen van deze wagens stuk. Tot nu toe is er niemand van het onderhoudspersoneel, niemand van de bewakers die actie heeft ondernomen om de wagens te repareren of te vervangen door nieuwe, en datzelfde geldt voor de directeur van de gevangenis en zelfs de inspecteurs van het Algemene Departement van Toezicht op de Gevangenissen in de Islamitische Republiek.

In de afgelopen vier maanden zijn de ketels met eten en kokend water met de hand naar de elf afdelingen van de Qarchak-gevangenis gebracht. De verzoeken om de wagens te repareren worden slechts beantwoord met loze beloften.

Vanwege de wijdverbreide repressie, vanwege het gebrek aan kennis betreffende onze rechten en vanwege tekortkomingen en ontberingen zijn er geen protesten. Bij de minste of geringste tegenspraak gebruiken de bewakers grof geweld om de gevangenen de mond te snoeren.

Van Haft-Tappeh tot Arak, van Tabriz tot Bushehr en zelfs de Qarchak-gevangenis in Varamin moeten arbeiders in Iran het stellen zonder basale bestaansrechten en zijn ze gedoemd van dag tot dag te leven. Niemand kust hier de handen van een arbeider. Ze krijgen geen loon en hun worden zelfs de middelen onthouden om hun gezondheid en veiligheid te beschermen.

In een land waar voorvechters van vrijheid worden vermoord door de regering, leiden ook de arbeiders een ellendig leven. Ze geven betogers en vrijheidsstrijders de doodstraf en beschuldigen hen van sabotage en terrorisme.

Door de armen te rekenen tot de klasse van mensen met weinig kansen proberen ze het lelijke gezicht en het bittere karakter van de armoede te verhullen. Ze noemen de sloppenwijken ‘voorsteden’ en laten zich spottend uit over de hongerige kinderen die rondlopen op blote voeten.

Er zijn twee bittere jaren verstreken sinds de vrijheidsstrijders Zanyar en Loghman Moradi en Ramin Hossein Panahi ons hebben verlaten. Hun onrechtmatige terechtstelling heeft ons slechts gesterkt in ons vastberaden voornemen om alle repressieve systemen te vernietigen, ongeacht de positie en kledij van de onderdrukkers – of het nu gevangenisbewakers zijn, regeringsleiders, mensen die op de koninklijke troon zitten of het zwarte gewaad van de reactionaire [moellahs] dragen.

In herinnering aan degenen die op deze dag onvergetelijk werden.

Golrokh Ebrahimi Iraee

7 september 2020, Qarchak-gevangenis in Varamin