30 december 2021 – Op de verjaardag van de arrestatie van politiek gevangene Maryam Akbari Monfared, vonden wij het gepast om een brief die zij in augustus 2017 vanuit de Evin-gevangenis stuurde, opnieuw te publiceren. De brief geeft uiting aan de pure emoties van een vrouw, een moeder van drie meisjes, en een vrijheidslievend mens die al 12 jaar achter elkaar in de gevangenis zit zonder ook maar één dag verlof te hebben gehad.

Maryam Akbari Monfared werd gearresteerd op 30 december 2009, midden in de nacht thuis, toen zij haar 4-jarige dochter Sara in slaap aan het brengen was. Ze is een veerkrachtige en weerstand biedende politieke gevangene, die vasthoudt aan haar zaak. “We kunnen de geur van de lente in Evin voelen en ik ben er zeker van dat deze mooie lente op een dag zal groeien en heel ons thuisland zal omarmen. De lente van de vrijheid is op weg … De lente zal komen. Het zal door het prikkeldraad heen komen en landen in ons thuisland,” schreef ze vanuit Evin.

Voormalig politiek gevangene Atena Farghadani beschrijft haar als “een vrouw wier verzet een regenboog van hoop was voor alle gevangenen.”

Op de verjaardag van de arrestatie van Maryam Akbari Monfared roepen wij de speciale VN-rapporteur inzake geweld tegen vrouwen opnieuw op om de zaak van deze en andere geketende Iraanse vrouwelijke politieke gevangenen te onderzoeken.

Hieronder volgt een van haar brieven over de moeders van Iraanse verzetsgevangenen op de verjaardag van de arrestatie van Maryam Akbari Monfared.

Op de 13e verjaardag van de arrestatie van Maryam Akbari Monfared, moeder van drie kinderen

Wij hebben reeds gesproken over de prachtige verhalen van hen die voor de vrijheid zijn gevallen. Wij hebben vele gedichten en liederen geschreven over de prachtigste heldendichten die in de zoektocht van het Iraanse volk naar vrijheid zijn ontstaan.

Onze harten zijn vervuld van liefde en geloof wanneer we de verheven zielen prijzen van de geketende helden en van hen die hun eerlijkheid en trouw bezegelden met het ultieme offer.

Ik schrijf voor de moeders en vaders wier kracht en verzet bergen nederig maken. Ik schrijf om hulde te brengen aan hun humane interpretatie van het woord “moeder”, en om hun overvloedige liefde te danken die nooit verflauwt, en hun uithoudingsvermogen dat voorbijgaat als een briesje door de stormachtige hemel.

Ik sla de bladzijden van mijn memoires om, om de bladzijde te bereiken waar ik voor het eerst je vertrouwde blik vond. Ik kon de blijde tijding van het leven in je vriendelijke ogen zien, alsof een paardenbloem door de ervaring van het leven ging met een schreeuw om gerechtigheid.

In de rumoerige dagen dat de krijgsgevangenen naar huis terugkeerden, hadden we onze buurt versierd met lichtsnoeren om de terugkeer van Reza, onze buurman, de zoon van mevrouw Zahra, te vieren.

Op diezelfde dag was mijn moeder naar Behesht-e Zahra (begraafplaats) gegaan. Ze kwam rond het middaguur weer thuis. Ik herinner me het exacte moment. Mijn moeder omhelsde Reza, kneep hem hard, en kuste hem op de wangen alsof ze haar geliefde zoon kuste, Abdolreza, die eerder geëxecuteerd was. De hele dag was je diep in gedachten verzonken, en je ogen vertoonden de wimpers van het onrecht.

Mijn ogen volgden je, stap voor stap, je lange gestalte omhelzend. Je had zoveel wendingen meegemaakt, zoveel ups en downs, je was getuige geweest van zoveel wreedheid, zoveel onrecht, en je stond nog steeds overeind.

Ik herinner me je woorden op die dag. “Ik wou dat ik ook de terugkeer van mijn dierbaren kon vieren; hoewel ik zelfs hun lijken niet heb gezien, noch de toestemming had om te rouwen.”

Ja, in de dagen dat mensen bloemblaadjes in de straten van Iran gooiden en alle buurten met lichtjes versierden voor de terugkeer van krijgsgevangenen, en iedereen in vreugde en geluk verzonken was, waren er ook moeders die rouwden om hun kinderen en hun geliefde jonge mannen en vrouwen die geëxecuteerd waren. Niemand wist wat er in de harten van die moeders omging.

De wiegeliedjes van deze moeders werden een hymne voor de vrijheid, opdat de Goddelijke heerschappij van God zou schijnen op aarde en zin zou geven aan de wereld met Zijn liefde en barmhartigheid.

De kinderen van deze dierbare moeders en vaders die op het altaar werden geofferd, werden inspiraties en symbolen van opoffering, standvastigheid en moed.

Mijn ouders waren slechts een voorbeeld van vele andere ouders die als mensen waren geboren in de duisternis van het land waar hun voorouders ten onrechte waren opgehangen aan het touw van de weegschaal der gerechtigheid; zij waren het die als bloed door de aderen van de geschiedenis van ons vaderland stroomden.

Dit waren de vaders en moeders die in hun eigen tijd de bladzijden van de overwinning schreven in de stilte van de eeuwige liefde.
Moeder is het symbool van liefde, opoffering en onbaatzuchtigheid. Er waren moeders die hun geliefden opofferden, maar hun liefde en vriendelijkheid werden alomtegenwoordig, een liefde die niet op papier kan worden geschreven.

Maryam Akbari Monfared en haar dochter Sara

Herdenking van rouwende moeders op de verjaardag van de arrestatie van Maryam Akbari Monfared

Ik zou de moeders willen herdenken die stand hielden als een luide schreeuw tegen alles wat hen trachtte te ketenen; zij veegden het stof van hun gezichten om de beulen te identificeren die hun kinderen doodden. De beulen konden zich zelfs geen voorstelling maken van een dergelijke standvastigheid en een dergelijk uithoudingsvermogen. Deze moeders hielden stand om de onderdrukking van de heerschappij van de moellahs over de hele wereld aan de kaak te stellen en om te getuigen van de onbetwistbare waarheid.

  •  Moeder Mossanna (Ferdows Mohebbat): Haar drie zonen, Morteza, Ali en Mostafa, evenals haar schoondochter, Nahid Rahmani, en haar broer, Nasser Rahmani, werden in de jaren tachtig geëxecuteerd. De lichamen van Nahid en Nasser werden in het meer van Qom gegooid omdat de beulen zich moesten ontdoen van een groot aantal lijken vóór het bezoek van een ICRC-delegatie in die tijd. Moeder Mossanna zat in de gevangenis toen zij hoorde over de executie van haar drie zonen. Ondanks de grote pijn en het lijden bleef ze trots en recht overeind in de geschiedenis van ons land.
  •  Moeder Effat Shabestari: Ze raakte verlamd in de gevangenis als gevolg van reumatische koorts. Haar dochters, Raf’at en Soghra Kholday, waren geëxecuteerd. Haar zoon, Qassem, die in 1980 was gearresteerd, werd acht jaar later opgehangen. Toen ze naar het lijk van haar zoon werd gebracht, wendde ze haar hoofd af en zei: “Ik zal het geschenk dat ik op Gods weg heb gegeven, niet terugnemen …”
  • Moeder Jahan Ara: Zij is in Iran bekend als de moeder van drie martelaren. Haar vierde martelaar, Hassan Jahan Ara, wordt nergens genoemd. Hassan was lid van de Organisatie van Volksmoedjahedien van Iran en behoorde tot degenen die in 1988 werden afgeslacht. Deze moeder mocht niets zeggen, nergens, over Hassan. Ze had haar kinderen opgeofferd voor de vrijheid van Iran, maar moest zwijgen en eenzaam blijven om te rouwen om Hassan. Toch is het haar zwijgen dat meer zegt dan welke welsprekende toespraak ook.
  • De moeder van Vadood: Vadood was gemarteld voor de jaren ’80. Ze had overal naar hem gezocht. Op een keer was ze in een mortuarium op zoek naar haar zoon toen ze hem herkende aan zijn voeten. Ze begon te huilen en duwde de koude voeten van Vadood tegen haar borst. Toen ze terugkwam in haar cel, vertelde ze haar celgenoten: “Ik legde zijn ijskoude voeten op mijn hart en warmde ze op.”

Dit is het verhaal van hoe wij als mensen verenigd werden om naar de regenboog in de lente te kijken, om de trots van de bergen en de glorie van de zee te voelen.
In die jaren, toen onze moeders in doodsangst verkeerden, waren hun ogen vervuld van vriendelijkheid en was hun zwijgen een schreeuw die de wereld opriep tot solidariteit.

Sindsdien, tot op heden, heb ik de bladzijden van mijn memoires omgeslagen in afwachting van dit moment waarop de waarheid van het verzet van deze moeders en vaders wordt verteld, van hen die de koude en donkere dagen van onderdrukking niet hebben gevreesd, en hun kracht overweldigt ons.

Zij waren het die de beweging voor vrijheid en gelijkheid in Iran hebben voortgezet. Zij zijn de hoop van onze natie geweest. De filosofie van hun leven en hun dood gaf betekenis aan de geschiedenis van Iran. Zij werden bakens die de weg wezen naar vrijheid en een principieel leven.

Uw kreten zullen niet onbeantwoord blijven. Onze roep om gerechtigheid vandaag is het antwoord op jullie kreten. Er zal een dag komen waarop we de warmte van de zon van liefde, hoop en gerechtigheid kunnen voelen; een dag waarop gevangenis, marteling en executie een fabel zullen worden en een dag waarop Iran jullie aanwezigheid zal voelen.

Maryam Akbari Monfared – Evin – augustus 2017

Op de verjaardag van de arrestatie van Maryam Akbari Monfared eren wij haar en alle weerbare en veerkrachtige vrouwen die pal staan voor verandering, vrijheid en gerechtigheid in Iraanse gevangenissen.

Op de 13e verjaardag van de arrestatie van Maryam Akbari Monfared roepen wij alle vrijheidslievende vrouwen van de wereld op om steun te betuigen aan de strijd van Iraanse vrouwen voor vrijheid en gelijkheid.