11 oktober 2009 – Volgelingen van het Iranese regime hebben zondag de 21-jarige Behnoud Shojaie opgehangen in de Evin-gevangenis van Teheran, na vier jaar gevangenisstraf voor een misdaad gepleegd in augustus 2005, toen hij 17 was, aldus het persbureau van de overheid, IRNA.

Het rechtscollege van de mullahs heeft zijn doodvonnis herhaaldelijk goedgekeurd en tot drie keer toe heeft hij de vreselijke ervaring gekend om naar de galg te worden gebracht, maar vervolgens telkens te horen dat zijn executie wegens internationale druk werd uitgesteld.

Het Iranese regime executeert meer jeugdige delinquenten dan elk ander land – acht vorig jaar, en 42 sinds 1990.
De Europese Unie had het Iranese regime vorige maand dringend verzocht zich te houden aan internationale overeenkomsten, en de aanstaande executie van drie jeugdige delinquenten, waaronder Shojaie, te annuleren.

Dit jaar zijn al zeker 231 mensen geëxecuteerd in Iran. De doodstraf kan in dit land worden opgelegd aan mensen die zich schuldig maken aan moord, verkrachting, roofovervallen, drugshandel of overspel. ANP, AFP

Laatste Interview met Behnoud Shojaee

Dit interview werd gemaakt toen Behnoud nog in leven was. Ik had nooit gedacht dat het woordje ‘was’ zoveel pijn kon veroorzaken in mijn hart. Behnoud vertelde me door de telefoon: ‘Hoop houdt mensen in leven.’ Ik hoop dat Behnoud nog leeft tegen de tijd dat u dit interview leest. Ik wens dat het rood van de dageraad niet de laatste kleur is die zijn ogen zouden zien. Ik wens dat hij de blauwe ochtendhemel zou zien.
V- Als je iets zou willen tekenen, welke kleur zou je dan gebruiken?
A- Blauw

V- Waarom blauw?

A- Omdat het de kleur van de hemel is. Ik hoop al zo lang dat ik nog eens als vrij man de hemel zal mogen zien.

V- Hoe vaak ben je meegenomen om te worden geëxecuteerd?

A- Ik ben drie keer naar de galg geweest en toen weer teruggebracht nadat de voorzitter van het gerechtshof de executie had uitgesteld. Vier of vijf andere keren werd de executie een paar dagen voor de vastgestelde datum uitgesteld.

V- Waar zul je je laatste nacht doorbrengen?

A- […]

V- Wie wilde je het liefst bij je hebben in die nachten dat je daar alleen in die kamer zat in afwachting van je executie?

A- Mijn moeder. Ik heb mijn moeder al jaren niet gezien. Ze kreeg diabetes toen ik 12 was. Twee jaar later stierf ze nadat ze haar gezichtsvermogen had verloren. Haar te zien is mijn droom geweest, niet alleen in die executienachten, maar elke nacht van mijn leven.

V- Behnoud, ik hoop echt dat je volgende week om deze tijd bij je familie zult zijn en je vrijheid zult vieren.

A- Mijn handen zijn in gebed geheven. God zal over mijn lot beslissen en ik zal tevreden zijn met zijn besluit.