Brief van de ter dood veroordeelde politieke gevangene Shirin Alam Hovi vanuit de vrouwenafdeling van de Evin Gevangenis, gedateerd 18 januari, 2010.

‘In 2008 werd ik in Teheran gearresteerd door een aantal politiemannen in burger en rechtstreeks naar een basis van de Revolutionaire Garde gebracht. Meteen bij aankomst begonnen ze me te slaan, zonder zelfs maar vragen te stellen. Ik werd daar 25 dagen vastgehouden.

Alle ondervragers waren mannen, en ik werd met handboeien aan een bed vastgeketend. Ze sloegen en schopten me in mijn gezicht, op mijn hoofd en tegen mijn voetzolen met elektrische stroomstootknuppels, kabels, vuisten en laarzen. Indertijd kon ik het Perzisch zelfs nauwelijks spreken of verstaan. Als ze geen antwoord kregen op hun vragen, gingen ze verder met slaan tot ik bewusteloos raakte…

‘Op een dag schopten ze me tijdens de ondervragingen zo hard in mijn buik dat ik onmiddellijk begon te bloeden en veel bloed verloor. Een andere keer kwam een van de ondervragers de kamer in. Hij was de enige ondervrager die ik heb gezien, want de rest van de tijd was ik geblinddoekt. Hij stelde me irrelevante vragen. Toen hij geen antwoord kreeg, sloeg hij me in mijn gezicht en zette een pistool dat hij aan zijn riem droeg tegen mijn hoofd.
‘”Geef antwoord op mijn vragen,” zei hij. “Ik weet dat je lid bent van de PJAK (Partij voor Vrij Leven van Koerdistan) en dat je een terrorist bent. Het maakt ons niet uit of je wel of niet praat, wij zijn blij dat we een lid van de PJAK in handen hebben”.

‘Op een dag toen ik geblinddoekt op mijn stoel zat tijdens een verhoor, gebruikte de ondervrager mijn hand om zijn sigaret uit te maken. Een andere keer stampte de ondervrager zo hard met zijn schoenen op mijn voeten dat mijn nagels zwart werden en afvielen. Soms dwongen ze me om de hele dag rechtop te staan in de verhoorkamer zonder vragen te stellen. Dan bleven de ondervragers gewoon zitten en maakten puzzels. Ze deden wat ze maar konden (om mij te folteren)…

Nadat ik uit het ziekenhuis kwam, besloten ze me naar gevangenisblok 209 te brengen. Vanwege mijn slechte lichamelijke conditie en het feit dat ik niet eens kon lopen, was blok 209 echter niet bereid om me op te nemen en ik werd die hele dag buiten 209 gelaten tot ze me eindelijk naar de medische afdeling brachten….’ (Iran Press News Website – 31 jan. 2010)