In 1000 na Christus schreef Biruni een astronomische encyclopedie die de mogelijkheid besprak dat de aarde rond de zon zou kunnen draaien. Dit was voordat Tycho Brahe de eerste kaarten van de lucht tekende, waarbij hij gestileerde dieren gebruikte om de sterrenbeelden weer te geven. In de tiende eeuw wierp de Perzische astronoom Abd al-Rahman al-Sufi zijn blik omhoog naar de luifel van sterren boven ons en was hij de eerste die een sterrenstelsel buiten ons eigen sterrenstelsel vastlegde. Terwijl hij naar het Andromeda-sterrenstelsel staarde, noemde hij het een “kleine wolk” – een toepasselijke beschrijving van het ietwat piekerige uiterlijk van onze galactische buurman.
Oude Perzen vierden de lente-equinox, zomerzonnewende, herfstnachtevening en winterzonnewende door middel van een verscheidenheid aan verschillende festivals en tradities.
Lente-equinox
Nowruz is de dag van de lente-equinox en het moment waarop de zon de hemelevenaar passeert, is jarenlang berekend. Nowruz was een belangrijke dag tijdens de Achaemenidische periode en bleef in belang tijdens de Sassaniden dynastie.
Zomerzonnewende
Tirgan is een oud Iraans festival dat de zomerzonnewende viert.
Herfst-equinox
Mehregan is een oud Zoroastrisch en Perzisch festival dat de herfstnachtevening viert sinds minstens de 4e eeuw voor Christus.
Winterzonnewende
Yalda Nacht is een oud Iraans festival dat de winterzonnewende van het noordelijk halfrond viert.
Stersystemen
Sommige oude Perzische namen in de astronomie zijn nauwelijks bewaard gebleven; de namen van de vier koninklijke sterren die door de Perzen werden gebruikt voor almanakken zijn Aldeberan, Regulus, Antares en Fomalhaut, en worden door wetenschappers beschouwd als gelijk aan de moderne sterrenstelsels van Alcyone, Regulus, Albireo en Bungula (Alpha Centauri) voor almanakken.
De Koninklijke Sterren van Perzië werden in de tijd van de oude Perzen in het gebied van het huidige Iran rond 3000 v.Chr. beschouwd als de bewakers van de lucht. De Perzen geloofden dat de lucht in vier districten was verdeeld, waarbij elk district werd bewaakt door een van de vier koninklijke sterren. Men geloofde dat de sterren zowel goede als kwade macht hadden en de Perzen keken naar hen voor begeleiding bij wetenschappelijke berekeningen van de hemel, zoals de kalender en maan-/ zonnecycli, en voor voorspellingen
De koninklijke sterren worden genoemd in de ‘Bundahishn’, een verzameling van zoroastrische kosmogonie en kosmologie. De oorspronkelijke naam van het werk is niet bekend. Hoewel de ‘Bundahishn’ put uit de Avesta en ideeën ontwikkelt waarop in die teksten wordt gezinspeeld. De inhoud weerspiegelt de zoroastrische geschriften, die op hun beurt zowel oude zoroastrische als pre-zoroastrische overtuigingen weerspiegelen. In sommige gevallen zinspeelt de tekst op contingenties van de islam van na de 7e eeuw in Iran, en in weer andere gevallen, zoals het idee dat de maan verder is dan de sterren.
Planeten
Tablet-inscripties bevatten waarnemingen van Jupiter vanaf het 43ste regeringsjaar van Artaxerxes II tot het dertiende jaar van Alexander de Grote. De posities van de planeten gedurende het jaar werden bepaald met behulp van astrologische kaarten.
Na de islamitische verovering van Perzië raakte een groot deel van de Perzische astronomie en astrologie verweven met de astronomie in de middeleeuwse islamitische wereld, wat de weg vrijmaakte voor de islamitische Gouden Eeuw. Wetenschappers vertaalden studies in het Sanskriet, Midden-Perzisch en Grieks in het Arabisch, waar de Indiase Sanskriet- en Perzische Pahlavi (Midden-Perzische) bronnen de methoden van middeleeuwse astronomen leerden voor het berekenen van de positie van hemellichamen en voor het maken van tabellen die de beweging van de zon vastleggen, de maan en de vijf bekende planeten.
Het eerste grote islamitische astronomische werk was “Astronomische tabellen van Siddhanta”, van Al-Khwārizmī, een Perzische wiskundige in 830. Het werk bevat tabellen voor de bewegingen van de zon, de maan en de vijf planeten die toen bekend waren en introduceerde Ptolemeïsche concepten in de islamitische wetenschappen. Dit werk markeert ook het keerpunt in de islamitische astronomie. Tot dusverre hadden islamitische astronomen voornamelijk een onderzoeksbenadering van het veld aangenomen, door werken van anderen te vertalen en reeds ontdekte kennis te leren. Al-Khwarizmi’s werk markeerde het begin van niet-traditionele methoden van studie en berekeningen.