17 Maart, 2011, Jaras – Enkele dagen voor het Perzische nieuwe jaar heeft het hoofd van de rechterlijke macht aangekondigd dat politiek gevangenen dit jaar geen verlof krijgen.

Majid Tavakoli werd gearresteerd op 7 December 2009 (Iran’s studenten dag) terwijl hij een speech gaf voor de Amirkabir Universiteit.  Tavakoli werd veroordeeld tot acht en een half jaar cel. (5 jaar voor deelname in illegale bijeenkomsten, 2 jaar voor het beledigen van de opperste leider (Khamenei), 1 jaar voor propaganda tegen de regering en een half jaar voor het beledigen van de president (Ahmadinejad).

In aanvulling daarop mag Tavakoli zich niet meer bezig houden met politieke activiteiten en is het hem niet toegestaan, na zijn gevangenschap om zich naar het buitenland te begeven.

Het is interessant om te melden dat Majid Tavakoli is overgeplaatst van de Evin gevangenis naar de Rajai Shahr gevangenis op aandringen van het ministerie van informatie. Op 1 Februari 2011 is Tavakoli opnieuw berecht door de 28e afdeling van het revolutionaire hof, voorgezeten door rechter Moghiseh, zonder zijn familie of advocaat in te lichten. Gedurende zijn rechtszitting heeft Tavakoli geweigerd om te voldoen aan de eis van rechter Moghiseh om de brieven, die geschreven waren door Tavakoli, en die de gevangenis uit waren gesmokkeld, te ontkennen. Tavakoli heeft ook geweigerd de media van de “Groene beweging” te veroordelen omdat ze deze brieven hebben gepubliceerd.
Net voor het Perzische nieuwe jaar werd de moeder van Tavakoli geïnterviewd door Jaras om haar zorgen te bespreken, en haar hoop voor de toekomst.

De inhoud van het interview luidt als volgt:

  • Q: Mevrouw Tavakoli, hoe lang is het geleden dat u van uw zoon hebt gehoord?
    Ik heb niets van mijn zoon gehoord sinds januari. Zij [de gevangenis officials] hebben hem niet toegestaan om te telefoneren met mij. Zijn vader en ik zijn beiden ziek, en de reis naar de Rajai Shar gevangenis is heel lang en we zijn niet in staat hem te bezoeken. We hebben geen nieuws omtrent Majid’s psychische en fysieke toestand sinds september, toen zijn broer hem voor het laatst heeft bezocht.
  • Q: Hebben de autoriteiten uitgelegd, waarom zijn recht om te telefoneren is ingeperkt en waarom hij niet op verlof mag ?
    Halverwege januari werden we geïnformeerd dat Majid geen toegang meer heeft tot de telefoon. Ik zit hierover erg in spanning. Ik heb zelf diverse keren contact opgenomen met de gevangenis, maar men deelde mede dat de telefoons waren afgesloten en dat niemand dus kon antwoorden. Ik heb uitgelegd, diverse keren, dat mijn man en ik fysiek niet in staat zijn om te reizen. Hoe dan ook zij hebben geweigerd om de vraag van een bezorgde en verdrietige moeder te beantwoorden. Wat kan ik zeggen, ik ben een moeder die er naar verlangt om haar zoon te zien
  • Q: Als een moeder die haar zoon niet mag zien of horen, wat wilt u tegen de autoriteiten zeggen ?
    Het is niet te veel gevraagd, voor een zieke vader en moeder die hun zoon 16 maanden niet hebben mogen zien, om hem verlof te geven. Wij staan niet alleen in dit verzoek. Alle families van politiek gevangenen willen hun geliefden zien gedurende het nieuw jaar.  Ik hoop dat ze iedereen willen vrijlaten en deze toestand beëindigen. Ik hoop dat zij deze droefenis willen beëindigen.Indien iemand van de officials mijn oproep kan horen, laat u alstublieft onze zoon thuiskomen. Dit is het recht van elke politiek gevangene en hun familie. Ik wilde dat ik de pijn in mijn hart kon uitleggen, opdat men begrijpt wat we doormaken. Ik huil dag en nacht omdat ik Majid verschrikkelijk mis.  We naderen het Perzische nieuw jaar, normaal gesproken een tijd van geluk, maar ons huis is gevuld met droefenis en bezorgdheid. Het vorige jaar was Majid ook al niet bij ons. We hebben de Haft Sin Tafel (Perzische traditie) niet uitgelegd, noch hebben we het nieuwe jaar gevierd. Ik heb alleen naar mijn Majid’s foto gekeken en gehuild. Ik ben bij de telefoon gebleven in de hoop dat ik mijn Majid’s stem zou gaan horen, maar de telefoon rinkelde nooit. Je kunt je niet voorstellen hoe moeilijk het is te wachten, in het bijzonder voor een moeder wiens ogen op de voordeur zijn gericht en wiens oren op de telefoon zijn gespitst.

    De dagen en nachten gaan voorbij en we wachten. Ik vraag iedereen die mijn stem hoort om uit compassie een stap te nemen om Majid toe te staan om zijn ouders te bezoeken.  Ik vraag God om geluk te schenken aan de families van politiek gevangenen, en de gevangenen zelf.  Wij danken u voor de mogelijkheid om me spreken met u en we kijken vooruit naar de dag dat onze gevangen genomen vrij zijn.