14 november 2020 – Een jaar na het bloedbad dat troepen van het regime in Iran in november 2019 onder vreedzame demonstranten hebben aangericht roepen mensenrechtenactivisten op om het regime van Teheran volgens het internationaal strafrecht verantwoordelijk te houden. Meer dan 1500 demonstranten werden gedood en duizenden raakten gewond bij het bloedbad.

Half november 2019 werden in Iran meer dan 1500 demonstranten vermoord, onder wie veel vrouwen en kinderen. Foto’s van demonstranten die in november 2019 door troepen van het regime in Iran zijn vermoord.

Een jaar na het gewelddadige optreden tegen de burgerprotesten in Iran in november 2019 worden er over de hele wereld waken en online evenementen gehouden om de slachtoffers te herdenken. Mensenrechtenactivisten wijzen erop dat niemand verantwoordelijk werd gehouden voor het bloedbad onder vreedzame demonstranten in november 2019. Massamoorden op tegenstanders van het regime worden beschouwd als misdaden tegen de menselijkheid en moeten worden vervolgd onder internationaal recht. De eerdere straffeloosheid heeft geleid tot de brutale onderdrukking in Iran, waarbij massa-arrestaties, martelingen en executies van tegenstanders van het regime voortduren.

Geweld door het regime tegen burgerprotesten: bloedbad met 1500 doden

In november 2019 demonstreerden honderdduizenden burgers met grote moed in meer dan 190 Iraanse steden voor vrijheid, mensenrechten en sociale rechtvaardigheid. De landelijke massaprotesten waren gericht tegen het hele politieke systeem. Het was de meest massale opstand van de bevolking tegen de heersende dictatuur in 40 jaar.
Het regime in Teheran reageerde met bruut geweld op de demonstraties van de burgers. Troepen van het regime hebben met scherp geschoten op groepen vreedzame demonstranten. Mensenrechtengroeperingen melden dat meer dan 1500 demonstranten zijn vermoord, onder wie veel vrouwen en kinderen. Het aantal gewonden wordt geschat op enkele duizenden. Video’s en ooggetuigenverslagen tonen de ontstellende omvang van dit bloedbad. De gewelddadige onderdrukking van de protesten vond plaats op uitdrukkelijk bevel van de gehele leiding van het regime.
„Ze schoten om te doden“
Het hoofd van de VN-mensenrechtencommissaris, Michelle Bachelet, heeft het regime in Iran ervan beschuldigd demonstranten opzettelijk te hebben vermoord. Regimetroepen “schoten weerloze demonstranten in de rug of richtten rechtstreeks op het gezicht en vitale organen”, zei Michelle Bachelet in december 2019.

Ook kinderen tussen de 12 en 17 jaar behoorden tot de slachtoffers van het bloedbad. Velen van hen stierven door een schot in het hoofd of bovenlichaam.

Om de burgerprotesten in november 2019 de kop in te drukken nam het regime ook zijn toevlucht tot massa-arrestaties en martelingen. Meer dan 7000 mannen, vrouwen en kinderen zijn gearresteerd, van wie velen nog steeds in de gevangenis zitten. Onder de arrestanten bevonden zich tienjarige kinderen en gewonde mensen die tijdens de protesten door troepen van het regime werden neergeschoten en zonder medische behandeling naar gevangenissen werden overgebracht.

De arrestanten werden maandenlang geïsoleerd van de buitenwereld en op brute wijze gemarteld om zichzelf te beschuldigen via afgedwongen “bekentenissen”. Op basis van valse beschuldigingen werden ze vervolgens door de rechterlijke macht van het regime veroordeeld tot lange gevangenisstraffen of zelfs ter dood.

Executies: terreur door het regime tegen de opstandige bevolking

Verschillende gedetineerde demonstranten zijn de afgelopen 12 maanden doodgemarteld of geëxecuteerd. Met de executie van de atleet Navid Afkari in september 2020 toonde het regime zijn volledige minachting voor de mens. De 27-jarige was ter dood veroordeeld wegens deelname aan demonstraties tegen de dictatuur. De executie veroorzaakte overal ter wereld afkeer. Duizenden Iraniërs veroordeelden de executie op sociale netwerken. Massale internationale protesten volgden.

Burgerprotesten in Iran hebben bescherming en solidariteit nodig

Ondanks de massale onderdrukking en de coronapandemie klonken de protesten tegen het onrechtvaardige regime in de loop van 2020 steeds weer luid in alle maatschappelijke groeperingen. Leraren, advocaten, journalisten, vakbondsleden, studenten, kunstenaars en vele andere burgers droegen eraan bij. De mensen in Iran grijpen elke gelegenheid aan om op internet of met bijeenkomsten en stakingen te protesteren tegen het gehate regime en om hun rechten op te eisen.

De mensen die moedig demonstreren voor vrijheid en mensenrechten in Iran hebben dringend meer bescherming en solidariteit nodig van de wereldgemeenschap. De VN, regeringen en parlementen over de hele wereld moeten alles ondernemen tegen de brute onderdrukking in het land. Het recht van de bevolking van Iran op vrijheid van vergadering, meningsuiting en meningsuiting moet worden verdedigd. Het geweld tegen vreedzame demonstranten moet stoppen. Iedereen die wordt vastgehouden wegens deelname aan burgerprotesten of mensenrechtenwerk moet worden vrijgelaten.
De dictatuur in Iran neemt al decennia lang zijn toevlucht tot massa-executies om zijn macht te behouden en kritische stemmen te onderdrukken. De systematische uitroeiing van tegenstanders wordt beschouwd als een misdaad tegen de menselijkheid. De daders en degenen die verantwoordelijk zijn voor de massamoorden moeten worden vervolgd volgens het internationaal recht. Misdaden tegen de menselijkheid kunnen niet ongestraft blijven. De internationale druk op de machthebbers in Teheran moet op het gebied van mensenrechtenkwesties toenemen. De betrekkingen met het regime moeten afhankelijk worden gemaakt van eerbiediging van de mensenrechten.

Luisteren naar de families die hun dierbaren zijn verloren in de opstand van 2019 in Iran

Een jaar na het bloedige optreden tegen de volksprotesten in november 2019 verklaren de families van de slachtoffers dat zij voor hun veiligheid nog steeds gedwongen worden om te zwijgen. Ze vertellen ook over de tragische gevolgen van de dood van hun dierbaren tijdens de vreedzame protesten van 2019.

De vader van een zestienjarige student: van een rechter van het regime heb ik gehoord dat het bevel om te doden afkomstig was van de autoriteiten. Mijn zoon was zestien en toen hij in Shiraz na school onderweg was naar huis werd hij in zijn hart geschoten en stierf. Door de dood van mijn zoon veranderde alles voor onze familie. Mijn vrouw kreeg een beroerte en is nu geestesziek.
Broer van een jonge student: Het regime oefent druk op mij uit om geen interviews te geven aan de pers en de mensen niet de waarheid te vertellen. Mijn broer was onderwijzer en stierf in Karaj na in zijn rechteroog te zijn geschoten.

De oom van Arsham Ebrahimi: Mijn neef werd in zijn rug geschoten in Isfahan. Zijn lichaam werd pas vier dagen later aan ons overgedragen. De ouders van Arsham zijn hun geestelijk evenwicht verloren gedurende het afgelopen jaar.

De moeder van Pouya Bakhtiari: Wij zouden een herdenkingsceremonie houden voor Pouya bij zijn graf dit jaar, maar het regime van de moellahs verhinderde dat door een aantal familieleden te arresteren.
Op dit moment zijn de vader van Pouya en een aantal van onze familieleden gearresteerd door de veiligheidspolitie. We hebben geen exacte informatie over hun locatie, maar ik ben niet bang meer. Pouya was mijn hart en mijn leven. Ik heb mijn tranen veranderd in harde woorden. Ik wil de stem zijn van mijn onschuldige zoon.
De familie van Ameneh Shahbazi, vermoord tijdens de opstand: Ze dreigden ons te arresteren en te martelen en maanden ons tot zwijgen, maar wij hebben geantwoord dat wij alle mensen op de hele wereld zullen laten weten wat onze familie is overkomen onder jullie harteloze onderdrukking.

De vader van een twaalfjarige jongen die doodgeschoten werd door de Revolutionaire Garde tijdens de opstand: Dit is een land waarvan de regering de oorlog heeft verklaard aan het volk. In plaats van hun kinderen te knuffelen, zijn er nu duizenden moeders die de koude steen kussen waaronder hun kind rust. Maar de vlam die deze jonge mensen hebben aangestoken zal branden tot wij vrijheid vinden.
Moeder van Nikta Esfandani die in een park werd doodgeschoten: De moordenaars van mijn jonge dochter moeten berecht worden.
De moeder van Azadeh Zarbi die doodgeschoten werd in het ziekenhuis waar ze de gewonden behandelde tijdens de opstand: Elke dag kus ik het verpleegstersuniform van mijn dochter. We waren allemaal bemoedigd en hoopvol toen we zagen dat er buiten Iran een herdenkingsprogramma werd georganiseerd om de datum te herdenken van de Iraanse opstand en de dood van de martelaren, onze dappere en geliefde dierbaren.