Gewetensgevangene Saleh Kohandel is 58 jaar oud. Hij is geboren in Tabriz. Hij was zelfstandige en vader van twee kinderen. Hij was mensenrechtenactivist en heeft altijd families geholpen die het slachtoffer waren van mensenrechtenschendingen in Iran.

In totaal heeft hij 12 jaar in de gevangenis doorgebracht. Aanvankelijk zei zijn advocaat dat zijn zaak duidelijk was en dat ze geen bewijs hadden om hem te veroordelen. Maar het ministerie van Inlichtingen wilde dat hij een gedwongen bekentenis zou afleggen, ondervraagd zou worden en berouw zou tonen. Saleh Kohandel maakte hier bezwaar tegen en werd daarom aan zware druk en martelingen onderworpen. Negen maanden na zijn arrestatie werd hij in een rechtszaak in Teheran veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf in een vijf minuten durend proces zonder advocaat. Toen de familie bezwaar maakte tegen het vonnis zei rechter Salavati tegen hen: “Uw hoofdvonnis is executie.”

Zijn misdaad was lidmaatschap van een netwerk van actieve families en aanhangers van het Iraanse verzet en het geven van financiële steun aan de families van politieke gevangenen.

Nadat hij tot 10 jaar gevangenisstraf was veroordeeld probeerde zijn vrouw een manier te vinden om hem vrij te krijgen door zijn zaak in het buitenland bekend te maken en met hem te communiceren, maar in de nasleep van haar activiteiten, een jaar nadat zijn vonnis was uitgesproken, werd zij met arrestatie bedreigd. Ook dreigde men haar kinderen naar een weeshuis te sturen.

In een moeilijke beslissing verliet de vrouw van Saleh Kohandel Iran met haar oudste dochter. Op dat moment kon ze haar beide dochters niet meenemen en in de hoop dat haar jongste dochter hen twee jaar later zou kunnen volgen verliet ze Iran en liet haar dochter bij haar moeder achter.
Gedurende deze jaren zat Saleh Kohandel gevangen in drie gevangenissen, de gevangenis van Teheran, Gohar Dasht en de gevangenis van Tabriz. Hij werd maandenlang in eenzame opsluiting geplaatst waar hij geen bezoek mocht ontvangen. Gedurende deze tijd mocht hij geen verlof nemen en de meeste bezoeken van zijn familie duurden twintig minuten terwijl hij hen slechts van achter een glazen ruit zag.

8 jaar lang was zijn jongste dochter, Parya, zijn enige bezoeker. Zijn dochter verliet Iran uiteindelijk in 2015 voordat ze 18 werd, omdat ze bang was gearresteerd te worden en gebruikt te worden voor het onder druk zetten van haar vader tijdens haar verblijf in Iran.

Ze sprak over haar vader op een mensenrechtenbijeenkomst op de Dag van de Mensenrechten in Frankrijk. Ze zei: ‘Ik heb van jou en alle veerkrachtige gevangenen geleerd dat volharding en hoop een keuze zijn die niemand ons kan afnemen.’

Na hun vertrek uit Iran zette de familie van Saleh Kohandel haar mensenrechtenactiviteiten voort om de vrijlating van hun vader te bewerkstelligen. Zij herinnerden zich hun vader als een mensenrechtenheld die nooit opgaf en alle ontberingen doorstond. Hij gaf nooit de hoop op een mooie toekomst voor de kinderen van Iran op en gaf altijd een boodschap van hoop en doorzettingsvermogen aan iedereen.

Na vele mensenrechtenactiviteiten en -campagnes werd Saleh Kohandel vrijgelaten uit de gevangenis na 12 jaar martelingen te hebben doorstaan. Vanwege de dreiging van een nieuwe arrestatie bleef hij maar kort in Iran en verliet het daarna.

In een recente toespraak op een mensenrechtenbijeenkomst, bijgewoond door zijn beide dochters, zei hij: “Op de dag waarop ik werd gemarteld zei de beul tegen me: ‘We hebben je gearresteerd omstreeks Nowruz, zodat je familie van streek zou zijn.’ Ik heb het die dag aan de ondervrager verteld. En hem gezegd ‘dat ik mij zou blijven verzetten, hopend op de dag dat jouw kinderen zij aan zij leven met mijn kinderen in een vrij Iran.’
Felicitaties aan alle supporters van de vereniging …

Met jullie hulp hebben we een van de belangrijkste mensenrechtenactivisten in Iran kunnen redden.
Zijn dochters zeiden: “Toen we onze vader in de gangen van de gevangenis opzochten, konden we ons niet voorstellen dat we vrienden hadden die voor onze vrijheid werken zonder ons te zien en te kennen. Vandaag zijn we er trots op jullie te kennen. Wij danken u oprecht.” Het is onze inzet dat wij ons, net als jullie, inzetten voor meer gevangenen en deze weg naar de verbetering van de mensenrechten voortzetten.