“Toen ik haar gisteren ontmoette, realiseerde ik me dat ze in een gevaarlijk stadium was gekomen. De vertegenwoordiger van het Ministerie van Inlichtingen, die haar de eerste dag van haar hongerstaking bezocht, zei tegen Nasrin, ‘We raden aan uw hongerstaking tot het einde vol te houden.’ Die verklaring betekent ze haar dood willen hebben. Vorige week woog ze nog maar 43 kilogram en deze week is ze zeker nog een paar kilo kwijtgeraakt,” aldus haar echtgenoot, de heer Khandan.

De gevangen mensenrechtenadvocate Nasrin Sotoudeh, die al sinds 17 oktober in hongerstaking is, vertelde haar man dat haar gezondheid dusdanig is verslechterd dat ze elke dag naar de ziekenboeg van de gevangenis wordt gebracht. Haar man, Reza Khandan, zei: “Het meest zichtbaar zijn haar ernstige gewichtsverlies, haar uitgemergelde gezicht, en haar holle ogen.” Sotoudeh is al meer dan 40 dagen in hongerstaking.
“Toen ik haar gisteren ontmoette, realiseerde ik me dat ze in een gevaarlijk stadium was gekomen. De vertegenwoordiger van het Ministerie van Inlichtingen, die haar de eerste dag van haar hongerstaking bezocht, zei tegen Nasrin, ‘We raden aan uw hongerstaking tot het einde vol te houden.’ Die verklaring betekent ze haar dood willen hebben. Vorige week woog ze nog maar 43 kilogram en deze week is ze zeker nog een paar kilo kwijtgeraakt,” aldus haar echtgenoot, de heer Khandan.
Reza Khandan vertelde dat Sotoudeh sinds het begin van haar hongerstaking, ruim 40 dagen geleden, als straf hiervoor 20 dagen in een isoleercel heeft gezeten, “die net een graftombe is…. De reden voor Nasrin’s hongerstaking is de juridische druk die is op mij en onze dochter Mehraveh wordt uitgeoefend door een procedure tegen ons in elkaar te draaien. Vooral voor Mehraveh bestaat er geen enkele reden voor een rechtszaak en een verbod om het land te verlaten. Nasrin heeft verklaard dat ze haar hongerstaking opgeeft als de zaak tegen Mehraveh vervalt en diens reisverbod naar het buitenland wordt opgeheven. Over mijn zaak zwijgt ze voor het moment, tenzij ze verdere actie tegen mij willen ondernemen. ”
Over de gezondheid van Sotoudeh in de gevangenis zei de echtgenoot van de gewetensgevangene: “De fysieke conditie van Nasrin voordat ze aan haar hongerstaking begon was zodanig dat ze op geen enkele manier voorbereid was op een hongerstaking. Daarom moest ze gedurende de eerste 40 dagen regelmatig naar de ziekenboeg. Daar moest ze meerdere malen aan het infuus. Terwijl de procureur van Teheran ontkende dat er op de vrouwenafdeling gevangenen in hongerstaking waren, werd zij overgebracht naar een isoleercel, die net een graftombe is.”
Khandan vroeg de Iraanse autoriteiten om het reisverbod voor hun dochter Mehraveh op te heffen. “Ten eerste is ze onder de wettelijke leeftijd. Ten tweede, zijn er geen beschuldigingen of excuses voor. Het bedenken van een rechtszaak tegen een 12-jarig kind door de hoogste rechtbank van de geheime dienst van Iran is een van de vreemdste gerechtelijke fenomenen ter wereld. Over de hele wereld worden kinderen mishandeld en misbruikt onder het mom van maatschappelijke kwesties, maar nergens ter wereld wordt er tegen een kind wegens haar moeder een politieke zaak in elkaar gedraaid. Voor de Iraanse autoriteiten is het gebruikelijk om over problemen te zwijgen, maar als een geval eenmaal kritiek oproept, ontkennen ze de hele zaak. Het interview van gisteren met Javad Larijani, medewerker mensenrechten van de rechterlijk macht, toont de ernst van haar situatie aan . Hij zei in het interview dat de fysieke toestand van Nasrin goed is.”
Nasrin Sotoudeh, mensenrechtenadvocate en activiste, is een van de vrouwelijke gevangenen in de Evin gevangenis. Ze begon op 17 oktober aan een hongerstaking uit protest tegen haar situatie. Niet alleen werden haar verzoeken niet in behandeling genomen, sinds woensdag 31 oktober zit zij in een isoleercel. Nasrin Sotoudeh werd op 4 september 2010 gearresteerd en veroordeeld tot 11 jaar gevangenis, 20 jaar verbod op het uitoefenen van haar juridische praktijken, en 20 jaar verbod op buitenlandse reizen. Een hof van beroep bracht het vonnis terug tot 6 jaar gevangenis en 10 jaar beroepsverbod.

• Update over de situatie van Nasrin Sotoudeh
• 33 vrouwelijke gevangenen eisen in een brief excuses van directeur Evin gevangenis
• Iraanse voorvechters Nasrin Sotoudeh en Jafar Panahi krijgen de Sacharov-prijs voor de vrijheid van denken
• Mensenrechten activisten uiten hun bezorgdheid voor Nasrin Sotoudeh in brief aan hoofdaanklager van Teheran

Brief van Nasrin Sotoudeh aan haar zoon Nima op een paar stukjes tissue
Saturday 21 May 2011

Nasrin Sotoudeh, de advocate, vrouwen- en mensenrechtenactiviste die al meer dan negen maanden in de Evin gevangenis zit opgesloten, heeft een paar brieven geschreven aan haar kinderen, haar drie jaar oude zoon Nima en haar elf jaar oude dochter Mehraveh. Ze schreef deze brieven op papieren tissues omdat ze geen briefpapier krijgt. Hierbij een fotokopie van de originelen, geschreven op wc-papier.
Mevrouw Sotoudeh werd berecht door afdeling 26 van het Revolutionaire Hof. Ze werd beschuldigd van propaganda tegen de Islamitische Republiek Iran, handelen tegen de nationale veiligheid, en het lidmaatschap van de Vereniging van verdedigers van de mensenrechten. Ze is veroordeeld tot 11 jaar gevangenisstraf en voor 20 jaar uitgesloten van het beoefenen van de wet of het verlaten van het land. Daarnaast kreeg ze een boete van 50.000 tomans (ongeveer $ 50) voor het onjuist gesluierd zijn in een videoclip van een toespraak van haar.
Hallo lieve Nima,

Het is zo moeilijk om je te schrijven. Je bent zo onschuldig dat ik je niet kan vertellen waar ik deze brief schrijf. Hoe kan ik, als je geen idee hebt wat gevangenis betekent, arrestatie, oordeel, rechtbanken, onrecht, censuur, onderdrukking, of vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid? Hoe kan ik als daar geen enkel beeld van bestaat in jouw onschuld? Hoe kan ik nu even met je praten als met een kind en niet als met een volwassene? Hoe kan ik je vertellen dat ik niets te zeggen heb over mijn terugkeer naar huis, anders zou ik vliegen om maar bij je zijn. Je hebt je vader gezegd dat hij mij moest zeggen dat ik mijn werk vlug af moet malen en naar huis moet komen. Hoe kan ik je zeggen dat geen “werk” me bij je weg zou kunnen houden. Inderdaad, geen “werk” heeft het recht om mij zo lang bij je weg te houden. Geen “werk” heeft het recht om mij de rechten van mijn kinderen te doen negeren. Geen “werk” heeft het recht om mij in 6 maanden tijd maar een uur bezoek van mijn kinderen te gunnen. Wat kan ik zeggen, mijn kind? Vorige week toen je me vroeg: “Mama, wanneer kom je naar huis?” moest ik antwoorden terwijl de bewakers toekeken. “Mijn werk kost meer tijd, ik kom later.” Toen schudde je vol begrip je hoofd, pakte mijn handen en kuste ze kinderlijk met je kleine lippen.
Mijn lieve Nima,

De afgelopen zes maanden heb ik twee keer hard gehuild. De eerste was uit rouw voor mijn vader, ik mocht zijn begrafenis niet bijwonen. De tweede keer was de dag dat ik je ontmoette en niet met je mee terug naar huis kon. Toen ik terugkeerde naar mijn cel, heb ik hard gehuild.
Lieve Nima,

In voogdijzaken mogen vaders van de rechter vaak geen 24 uur achter elkaar bezoek hebben van hun kinderen onder de 3 jaar, omdat deze niet zolang zonder hun moeder kunnen zonder psychische schade op te lopen. Maar hetzelfde systeem negeert wel de rechten van een kind van wie de moeder volgens hen tegen de nationale veiligheid heeft gehandeld.

Ik probeer hier niet te bewijzen dat ik nooit betrokken ben geweest, of zelfs maar van plan was, “hun” nationale veiligheid te dwarsbomen. Ik heb alleen bezwaar gemaakt tegen onrechtvaardige beschuldigingen en veroordelingen van mijn cliënten, zoals de plicht is van elke advocaat die het belang van haar cliënt in het achterhoofd houdt en zich ervan verzekert dat er een eerlijk proces wordt gevoerd.

Ik probeer niet eens te bewijzen dat ik tot 11 jaar gevangenisstraf ben veroordeeld gewoon voor het feit dat ik kritiek had op onrechtvaardige vonnissen, gebaseerd op onbewezen beschuldigingen, net als elke plichtsgetrouwe en gewetensvolle pleitbezorger moet hebben. Nee, dat is niet nodig; al mijn uitspraken staan in mijn dossier en ze getuigen van mijn bewering dat ik niets verkeerds heb gedaan.

Maar ik zou je graag willen vertellen dat ik niet de eerste ben die een dergelijke onrechtvaardige straf krijgt, maar ik hoop dat ik wel de laatste zal zijn, hoewel ik denk dat dit verre van waarschijnlijk is.

Ook moet ik bekennen dat ik blij ben dat ik samen met mijn cliënten gevangen zit, voor wie mijn verdediging niet kon helpen door negatieve invloeden die niets met gerechtigheid te maken hebben. Het geeft me voldoening en stelt me gerust om hieraan te denken.
Als vrouw ben ik vereerd om zoveel activisten en demonstranten tegen de verkiezingen te hebben verdedigd. Ik ben er zelfs trots dat ik de last van zo’n zware straf moet dragen. Als hun advocaat ben ik blij een zwaardere straf dan een van hen te hebben gekregen.

Welnu, de onophoudelijke strijd van vrouwen heeft bewezen dat ze niet kunnen worden genegeerd, noch door het regime, noch door de oppositie.
Maar er is vooral een moeilijk ding dat ik je wil vragen. Ik zou graag willen dat je bidt voor mijn rechter, voor mijn ondervrager, en voor de rechterlijke macht. Bid voor hen dat ze gerechtigheid bewaren in hun hart en geest, en vrede in hun ziel, zodat wij op een dag ook in vrede kunnen leven, zoals in veel andere landen in de wereld.

Lieverd, het winnen van een zaak als de mijne heeft uiteindelijk niets te maken met de kwaliteit van de verdediging, hoewel mijn advocaten natuurlijk absoluut hun best hebben gedaan. Nee, wat leidt tot succes is de onschuld en kwetsbaarheid van de mens die wordt verbrijzeld door zo’n bizar mechanisme van vonnissen die hier in dit land worden afgegeven. Die onschuld zorgt uiteindelijk zeker voor de overwinning in dit spel. Daarom zou ik je, in je kinderlijke onschuld, willen vragen om te bidden voor alle onschuldige gevangenen, en niet alleen de politieke.

Hopend op betere tijden,
Mama Nasrin
Maart 2011